Misschien heb ik uiteindelijk toch geluk gehad of was mijn intuïtie juist: Briançon toont zich zoals gehoopt en verwacht. Frans, sociaal en normaal. Mijn appartement geeft toegang tot een vriendengroep van oud-bewoners en aanhang die het hele jaar door in de stad wonen. Ik hoef alleen maar mijn bed uit om met ze in contact te komen. Ze kloppen spontaan aan, zadelen ons op met een leuke hond (Funky, een dikke border collie), drinken wijn in de avond en laten uitnodigingen achter voor kerstmarken en raclette. Ik kan de gekte van Chamonix nog steeds niet geheel van me afschudden door…

Mijn waanzinnig stabiele, volwassen, nieuwe leven was erg moeilijk te vinden, onbetaalbaar en duidelijk nog even niet voor mij bedoeld. Dus pak ik het seizoenbestaan weer op, alsof ik nooit iets anders gewild heb. Ik zal werken in een bar, slapen in een hoogslaper vlak boven een feestliefhebbende Belgse en tot ieders teleurstelling – inclusief de mijne –wederom bewijzen dat ik zelf geen feestbeest ben. Toch voelt het potentieel van mijn leven in Briançon anders dan in Chamonix. De kloof tussen het hoogseizoen en laagseizoen is minder groot en de mensen die ik ontmoet zijn doorgaans geen seizoenarbeiders. Het straatbeeld…

In de vallei van Champoleon lijkt de rivier van zilver. De bergen hebben alle kleuren van de herfst, behalve hun toppen, want die steken uit in winter. Door de velden op de vlakte rennen lammetjes in kleine kuddes achter elkaar aan, tussen hun grazende mammies door, in de warme gloed van de laatste zonnestralen. Mijn handen zijn koud. Als ik voorbij een boerderij fiets, met de wangen rood van inspanning en mijn rug nat van het zweet, grijnst een tandeloze boer me aan. Twintig seconden later trap ik abrupt op de rem. In het gras rechts van me ligt een…

Fieke en ik zijn supergoed in shoppen. We rennen over de markt, halen kledingwinkels overhoop, verzuipen in ons spiegelbeeld, spuiten de polsen vol met geurtjes, zwichten voor het plastic van de Flying Tiger en scheuren dan richting Valgaudemar, waar we onder het gewicht van twee loodzware tassen zo’n 1250 hoogtemeter overbruggen en, in het maanlicht, neerploffen op de vlonder van Refuge de Olan. Met een flesje wijn. Je denkt soms dat je gebonden zit aan een enkele identiteit (die van bergbeklimmer, die van shopmiep), maar je kunt dus gewoon meurend naar Pure Poisson, Opium en N°5 onder een rotspillaar staan,…