Toen het leven opeens even moeilijk werd, op 27 februari 2019, doordat Céline en Elise ervandoor gingen en ik grip moest krijgen op de dood, stond er plotseling een pakketje bij de post. Het verborg een grote, lichtroze knuffeloctopus. De acht tentakels van het beest representeerden de armen van mijn moeder, vader, broer en zus, want die zaten in Nederland en gaven me zodoende een knuffel die nog altijd voortduurt, want het zeedier wijkt ’s nachts niet van mijn zijde. Een week daarna kwam mijn Zwitserse vriendinnetje Kim bij me op bezoek met onder andere een doos aquarelpotloden. Alles wat…

Thibault vindt Duo Penotti zo lekker dat ik me genoodzaakt voel om de pot te verstoppen. Meegenomen door mijn nieuwe Nederlandse buurvrouw staat het hier in La Vachette bij grote uitzondering in de voorraadkast. Appelstroop en Calvé pindakaas kan hem gelukkig gestolen worden en hagelslag vindt hij onhandig (ça me soule). Alleen de pot van Duo Penotti riskeer ik vroegtijdig in de glasbak te moeten gooien. Die leg ik nu dus eventjes achter de piano. De Calvé pindakaaspot staat trouwens weerloos tegenover een andere huisgenoot van me, die met een thee(soep?)lepeltje aanslagen lijkt te plegen op de inhoud ervan en…

De vallei, daar wilde ik over schrijven voor het einde van de maand. Hoe de bospaden voorzichtig oranje kleuren maar de bomen zelf nog niet, en de weilanden en dorpen ’s ochtends vroeg nog in de wolken liggen wanneer ik naar de camping fiets, zodat ze af en toe verschijnen of verdwijnen. En hoe de zon op de rotswanden hoog in de bergen zo tegen de avond wanneer ik weer terugfiets, me naar een eigenaardige wereld ver van hier brengt. Een droomwereld van opvallende maar vriendelijke figuren die gekleurd door het herfstlicht op weg naar hun boomhuisjes of bladerboten lopen….

  De zonnebloemen in de tuin zijn gek gemotiveerd om te groeien. Onze grootste torent inmiddels tien centimeter boven mijn hoofd uit. Het is haast een ervaring om zo naast een grote zonnebloem te staan. Ik hoop dat de stengel ook Bertrand ontgroeit, mijn buurman van twee meter die zich samen met ons over de groenten ontfermd en rondrijdt in een piepklein autootje waaruit zijn benen en hoofd steken (bijna). Thuis is het beste stekje. Want Fieke is mooi en ’s zomers, met haar bruine snoet in bloemenjurken, een klein Hollands sprookje in Frankrijk. Tigrou heeft tegen zijn wil een…

Maandagochtend zaten we met 106 bloednerveuze kandidaten in het amfitheater van de ENSA. Ze gaven ons hesjes met een rugnummer en uitleg over het eerste examen van de week: Oriëntatie. Die avond zaten we er nog maar met 71. De balises die we moesten vinden hadden in nestjes dicht bij elkaar gelegen en veel kandidaten hadden zich vergist. De volgende dag reisden alle 71 af naar Ablon, een prachtig klimgebied richting Annecy waar onze harten een voor een explodeerden van zenuwen. Met trillende armen en benen klommen we onze examenroutes, soms klonk er een schreeuw van een vallende ziel. De…