Mijn huisgenoot zou gisteravond vijf dames over de vloer hebben. Eén van hen ontbrak omdat ze door de gendarmerie was aangehouden in Montgenèvre. Haar naam stond in het systeem en werd eruit gepikt tijdens een paspoortcontrole. ’s Nacht om twee uur lieten ze haar vrij, mijn huisgenootje heeft haar opgehaald in Briançon, ’s ochtends zat ze aan de ontbijttafel. Ik voel me altijd erg naïef wanneer activisten hier over de vloer komen. Egoïstisch, materialistisch en gemakzuchtig. Want de immigranten lopen hier praktisch langs het huis, in wisselende staat, en ik spendeer mijn tijd aan het uitzoeken van een leuke kat voor het…

De zomer is mijn seizoen niet meer. Het is te warm rond mijn huid en mijn lippen, onder mijn voeten en in mijn longen, mijn gletsjers smelten en mijn water verdampt, mijn bergen storten in en mijn gras is dood. Ik zou graag de zomer van mijn ouders hebben gehad, en van hun ouders. Ik zou die zomer graag bij ze ophalen en achterlaten voor mijn kinderen. Maar het is te warm om terug te kijken en te warm om vooruit te kijken. Ik geef mijn kinderen gebroken bergen met een beetje lente en een beetje herfst, en zeg ze:…

Een vache is een koe in het Frans. Gek genoeg lopen er tussen La Vachette (het eerste dorp van de vallei) en Nevache (het laatste dorp van de vallei) geen koeien rond. Ik vraag me af wanneer ze zijn verdwenen of waar ze heen zijn. Wel rijdt er veel gendarmerie heen en weer, iets dat opvalt in kleine onbeduidende dorpen zoals het onze, waar niet eens een bar bestaat om in overlast te voorzien. We hebben alleen, zo heeft mijn huisgenoot waargenomen (een geograaf die zijn thesis schrijft en veel uit het raam staart), twee kattenbendes die het ’s nachts…

Begin deze week betrok ik een appartement in La Vachette, Vallée de la Clarée, vlak bij Rosier. Het appartement ruikt nog naar renovatie, behalve als ik wierook aansteek, wat de geur van verf en vers hout voor een uur of twee overstemt. De kamers zijn licht en groot, de vloeren glanzen en de muren zijn nog leeg. Ik huur het voor zo’n twee jaar en word begin oktober vergezeld door Fieke, die op de pistes van Serre Chevalier voor haar pisteurexamen wil trainen. Tot zover een droom die uitkomt. Ondertussen werk ik voor een Nepalees restaurant waar ik licht uitgebuit…

Iemand zei me dat de dag voor het ongeluk de heetste ooit gemeten op die datum was geweest. Ook onze dag, de 27ste, was heet. Zo heet dat we eigenlijk om drie uur ’s nachts op hadden moeten staan; zo heet dat het ijs tussen de rotsten boven ons in het couloir wegsmolt; zo heet dat we twee levens verloren. Als de wetenschappers zeggen dat de wereld opwarmt, dan eet je misschien wat minder vlees. Als de bergen bovenop je kop instorten en je miraculeus doorleeft, in tegenstelling tot twee meisjes precies zoals jijzelf, dan dringt het pas tot je…

Tussen het dak en de muur hebben tientallen kolmezen een nestje gebouwd. Ze fluiten wat af, die beestjes. Alsof er altijd iets geregeld moet worden, alle dertig een andere mening, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Het huis dat me heeft opgevangen, is een huis van verloren zielen. Een oud, koud, krakend, stenen boerenhuis en tevens opvangcentrum voor gebroken harten en getroebleerde geesten; passanten bij wie het leven al heeft toegeslagen. Na een week in het tweede dorp van Vallée de la Clarée, Le Rosier, in de mezzanine van een bijzonder gezelschap, wist ik nog steeds niet wie…

We vluchten. We zijn al op de vlucht voordat we onze voet de opdracht geven om een stap te zetten. We rennen en verstoppen ons achter klein geluk, oud geluk, elkaar, de natuur, pogingen om ongeluk te begrijpen, tijdverdrijf. We vluchten weg voor de realiteit, wat dat in ons geval ook mag wezen. Een monster misschien, een monster met gespreide kaken dat zit en wacht. Voor sommigen heet ‘ie leegte, absentie of bodemloos verdriet, voor anderen willekeur of zinloosheid. Mijn eigen monster is een angstaanjagende kleurrijke bol substantie waar ik geen raad mee weet, waar ik soms niet eens bij…