Toen Tigrou als een lapje op de behandelbank van de dierenarts lag, kreeg de dierenarts een telefoontje van een dame. Ze was hoorbaar overstuur. Haar kat werd een half uur later binnengedragen en ik denk dat er niet veel van over was; de dame was ontroostbaar. Wij namen Tigrou stilletjes mee en zetten hem op de achterbank, hij keek versuft door de gaten van zijn plastic kooi. Tigrou doet er momenteel ongeveer dertig seconden over om op de bank te springen, want zijn achterpoten lijken zo’n vijftig procent van hun functionaliteit te hebben verloren en hij twijfelt zichtbaar over de…

Parijs en Lyon zit in La Vachette. Zij met tweede huis zijn massaal naar de bergen getrokken. Parkeerplaatsen staan vol en luiken staan open, het leeft hier schijnbaar nog meer dan met kerst. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Quarantaine in La Vachette is onvergelijkbaar met quarantaine in een appartement in de stad. Ons dorp tjilpt en zoemt van lente, blote voeten kunnen ongehinderd door het eigen gras lopen. Schijnbaar zitten de wachtkamers van het ziekenhuis in Grenoble vol met stadse slachtoffers van tuingereedschap, een oproep aan onervaren tuiniers is al gedaan. Of ze wat voorzichtiger kunnen zijn met…

Dag 1. 17 maart. Als iemand me afgelopen herfst had gezegd dat mijn examens niet door zouden gaan wegens de bescherming van het territorium van een zojuist ontdekte sneeuwhellingkikker, of de inslag van een meteoriet op het ENSA-gebouw, of de verspreiding van een vleermuisvirus dat heel Europa plat zou leggen, dan had ik gezegd: ‘Grapjas.’ De grap is nogal indrukwekkend. Europa ligt plat en mijn leven ook. Ik zou bezig moeten zijn met een wereld in crisis, iedereen die ik liefheb overhoop of in gevaar, potentieel leed in mijn eigen stad tot zo ongeveer alle steden waarvan ik de naam…

Sinds gisteren heb ik zin om het virus een gestalte te geven. Ik denk aan een vleermuizige bezoeker van de vismarkt in Wuhan, een mysterieus mannetje met lange jas, hoed en grote bruine reiskoffer, dat daarna overal in de wereld opduikt (wat een vreemd figuur, denken mensen). Of ik denk aan een reislustig blubbermonster van bruine kleuren en veel te veel armen, aangetrokken door de ouderen en zwakken, dat zwabberend uit de kraan of het putje van de zorginstelling stroomt en zich naast hen in bed flaneert. In welke gestalte dan ook, ik vraag het vriendelijk om de (iets- )…

Mijn vriendje kan erg goed skiën. Zijn favoriete bezigheid is ski galère (‘ski ellende’), wat ongeveer zo gaat: Hij ziet een bos, duikt erin, en ongeacht wat hij tegenkomt, zij het gevallen bomen, rivieren, ijzige wanden, heuphoge hobbels of een absoluut gebrek aan sneeuw, hij vindt altijd zijn weg. Zonder een seconde te aarzelen. Zodoende brengt hij me langs de meest verschrikkelijke afdalingen, afdalingen waarvan de gemiddelde skiliefhebber ‘s nachts gillend wakker wordt, waarvan je zegt ‘ja maar dit kan toch niet?’, en dan kan het dus wel, met eventueel een schram op de neus vanwege een onverwachte confrontatie met…

Farid reed zondagochtend om half zes de markt van Briançon op. Zijn gedroogde vruchten, noten en thee lagen achterin de bestelbus en hijzelf was warm aangekleed. Maar zijn handelswaar verkopen zou hij die dag niet, want op zijn marktplek stond een Alfa Romeo. Bruno, olijvenverkoper en melancholisch man met een erg dikke buik en vier ex-vrouwen, staat al jaren met Farid op de markt. Vroege ochtenden in de kou scheppen een band, en nu was zijn marktmaatje geërgerd naar huis gekeerd. De eveneens afwezige eigenaar van de Alfa Romeo had daarom niet alleen een hoge boete in het verschiet, maar…