Het huis is stil tot acht in de ochtend. Het enige geluid komt van buiten, door het open raam. Vogeltjes die zachtjes muziek maken. Dan is er een periode van relatieve rust: Een viertal huisgenoten die om de beurt hun slaap onderbreken om over de krakende vloeren te lopen, hun piepende deuren te openen en heen en weer naar het toilet te sloffen. Rond elven wordt er ergens in een slaapkamer Drum and Bass opgezet en is de dag officieel begonnen. Als ik wil mediteren, dan is de vroege morgen mijn gouden tijdperk. De morgen met de vogeltjes. Ik ben…

Goed nieuws: Ik heb eindelijk een Nederlandse spellingcorrectie op mijn laptop kunnen installeren, waardoor het aantal spelfouten in mijn blogs misschien weer wat daalt (geen idee hoe weerzinwekkend de situatie was). Met een beetje geluk spreken we hier over de nieuwste versie van het correctieprogramma, waardoor ik er eventueel zelfs op vooruit ga. Helaas ben ik pas gered wanneer het taalgedeelte van het brein van een van mijn ouders – moeder: basisschoollerares, vader: leesmonster en sinterklaasdichter – beschikbaar is in onlineversie. Met mijn nieuwe spellingcorrector in aanslag hoop ik dat de wereld zich weer vol veelbelovende verhalen vertoond, want mijn…

Een Hibou is een uil, maar dan in het Frans. Het is ook de naam van het eettentje waar ik tegenwoordig in werk. Een miniscuul afhaalrestaurant waar de uilen overal stilzitten: Op schilderijen, theedoeken, vazen, servetten, kunstobjecten, enzovoort. Het klinkt ouderwets, maar Hibou is allesbehalve. Het is een lichte, zonnige, vrolijke hipsterplek waar ze curry’s, wraps en salades verkopen. Ik sta achter de toonbank en moet van alles weten of het vegan, vegetarisch, glutenvrij of lactosevrij is. Er is een schaal van heetheid (aantal pepertjes) en zoveel keuzeopties dat nieuwe klanten vaak tien minuten naar het menu staren voordat ze…

Ik kan me het moment nog precies herinneren dat ik me voor het eerst bewust werd van mijn eigen denken. Mijn moeder en ik fietsten over de Wagenweg, weg van Haarlem, en ik was een jaar of tien. Fanatiek dagboekschrijver. En opeens, daar, tussen het trottoir en mijn moeder in, op een snelheid van zo’n vijf kilometer per uur, realiseerde ik me dat ik aan het denken was. Dat denken een soort activiteit was, in plaats van iets dat maar gewoon gebeurde. Ik kroop als het ware voor het eerst in mijn eigen hoofd en kan me eigenlijk niet meer…

De busjes op de parkeerplaats van Rodellar liggen vol met matrassen en dekens, maar niemand slaapt er. Want dat is verboden. Het bord voor de ingang van het klimdorp staat vol met afbeeldingen: van poppetjes die poepen, koken, eten, wassen, roken, geluid maken, honden hebben, slapen in een caravan of tent of überhaupt slapen, lachen, ademen, bestaan. Door al die lugubere handelingen staan dikke rode kruizen. Dat mag niet. Tenzij je betaalt voor een camping of ander soort onderdak. Dan mag alles. Gisterochtend reed een dienstwagen van de Guarda Civil over de parkeerplaats. Fieke en ik spuigden het schuim van…