Ik ben bij Fieke in huis. Ze bakt een chocoladetaart en beweegt zich af en toe naar mijn piano, die tegen de wonky* muur van haar woonkamer opgesteld staat. Ze passen goed in de woonkamer, Fieke en de piano, zo tussen de kamerplant, houten tafel,  stippelkopjes, Afrikaanse dekentjes, donkere vloer, hangende trommel, lange gordijnen en langgerekte vaas in. We zijn in Saint Bonnet, het dorpje onder Villard Trottier, vlakbij Gap. In zekere zin ben ik op weg naar Briançon, waar zowel een skipas als het idee van een nieuw soort toekomst op me wacht (stabiel, gestructureerd, volwassen ect.). Maar omdat…

Er zijn gasten die worden teleurgesteld door het feit dat we geen glutenvrije veganistische zoetigheid verkopen. We hebben altijd twee soorten glutenvrij gebak (kokos en sinaasappel) en twee soorten veganistisch gebak (banaanchocola en citroen), en dan ook nog eens gebak dat zowel gluten als dierproducten bevat, waarvan de beste absoluut de worteltaart is, met een dikke dot crème van boter en suiker die er helaas nooit vanaf valt zodat ik me erop kan storten. Wanneer zo’n klant ongelovig door de vitrine blijft kijken, alsof er daardoor toch een glutenvrij veganistisch koekje in wordt gebakken, onderdruk ik de neiging om te…

‘Yes’, zei Thomas, ‘you better take pictures of him. He’s very beautiful.’ Ik hield mijn camera hoog in de lucht en probeerde over de hoofden van honderden mensen een foto te maken van een artiest op het podium. Zijn naam kende ik niet, zijn muziek evenmin, en ik was zo bezig met fotograferen dat ik hem niet zag staan of hoorde zingen. Na de opmerking van Thomas bracht ik mijn camera terug naar mijn borst. Ik keek op en zag Benjamin Clementine. Alles in de verte is altijd klein, maar die middag was Benjamin Clementine zelfs op een ver podium…

Het huis is stil tot acht in de ochtend. Het enige geluid komt van buiten, door het open raam. Vogeltjes die zachtjes muziek maken. Dan is er een periode van relatieve rust: Een viertal huisgenoten die om de beurt hun slaap onderbreken om over de krakende vloeren te lopen, hun piepende deuren te openen en heen en weer naar het toilet te sloffen. Rond elven wordt er ergens in een slaapkamer Drum and Bass opgezet en is de dag officieel begonnen. Als ik wil mediteren, dan is de vroege morgen mijn gouden tijdperk. De morgen met de vogeltjes. Ik ben…

Goed nieuws: Ik heb eindelijk een Nederlandse spellingcorrectie op mijn laptop kunnen installeren, waardoor het aantal spelfouten in mijn blogs misschien weer wat daalt (geen idee hoe weerzinwekkend de situatie was). Met een beetje geluk spreken we hier over de nieuwste versie van het correctieprogramma, waardoor ik er eventueel zelfs op vooruit ga. Helaas ben ik pas gered wanneer het taalgedeelte van het brein van een van mijn ouders – moeder: basisschoollerares, vader: leesmonster en sinterklaasdichter – beschikbaar is in onlineversie. Met mijn nieuwe spellingcorrector in aanslag hoop ik dat de wereld zich weer vol veelbelovende verhalen vertoond, want mijn…

Een Hibou is een uil, maar dan in het Frans. Het is ook de naam van het eettentje waar ik tegenwoordig in werk. Een miniscuul afhaalrestaurant waar de uilen overal stilzitten: Op schilderijen, theedoeken, vazen, servetten, kunstobjecten, enzovoort. Het klinkt ouderwets, maar Hibou is allesbehalve. Het is een lichte, zonnige, vrolijke hipsterplek waar ze curry’s, wraps en salades verkopen. Ik sta achter de toonbank en moet van alles weten of het vegan, vegetarisch, glutenvrij of lactosevrij is. Er is een schaal van heetheid (aantal pepertjes) en zoveel keuzeopties dat nieuwe klanten vaak tien minuten naar het menu staren voordat ze…