Soms ben ik nieuwsgierig. Naar die plek waar jullie twee jaar geleden heen vertrokken zijn. Of jullie nog samen zijn. Of er daarboven toch iets veranderd is, de lucht, de sneeuw, het gesteente.

Thibault gaat er vandaag heen. Hij komt even hoi zeggen en dichtbij zijn, zal met twee vrienden iets aan de bovenkant van het couloir leggen. Dat kan beter op de 27^ste van februari dan op de andere dagen van het jaar. Ik snap dat wel.

Ik ben ook dichtbij, want vandaag mag alles. Jullie dood mag het allerergst zijn. Ik sta mezelf toe erover na te denken hoe jullie levens er inmiddels uit hadden gezien. De liefdes, huizen, baby’s misschien. Ik geef mezelf toegang tot de dag zelf, de voorbereiding, de tocht, die snelle lunch onderaan het couloir. Alles wat jullie deden, zeiden, zagen. Ik laat mezelf het verdriet van jullie families voelen. Jullie afwezigheid. Keer op keer op keer. En toch mag ik ook juist vandaag weer even jullie aanwezigheid voelen. Vandaag mag namelijk alles, ik mag zelfs aan jullie schrijven.

Het is niet makkelijk geweest en het is nog steeds niet makkelijk. Ik ben niet zo hard als dat ik dacht te kunnen zijn. Ik weet dat de keuze van het lot die 27 februari daardoor niet minder oneerlijk of belachelijk is, maar ik wilde het toch even zeggen. We moeten het er toch eventjes over hebben. Wij drie. Wij meisjes. Want ik ben nieuwsgierig, soms. Naar die plek waar jullie twee jaar geleden heen vertrokken zijn en ik niet. Of jullie nog samen zijn, misschien zelfs af en toe daarboven in de bergen.

Of ik daar ook eventjes mag zijn. Vandaag.