Klimmen is fantastisch. Ik vind het de allerleukste sport die bestaat (naast alle andere allerleukste sporten zoals skiën, bergbeklimmen en breien). Mijn intrinsieke motivatie is dus enorm. Wat me echter opvalt is dat ik afgelopen jaren nauwelijks vooruit ben gegaan wat betreft mijn sportklimniveau. Ik ben beter gaan klimmen (want dat krijg je nu eenmaal met meer ervaring) maar stagneer toch in de zeventjes. Dit jaar gaat dat veranderen. Want ik heb zin om de nadruk op het sportklimmen te leggen; zin om mijn spierbundels, discipline en doorzettingsvermogen te testen, nieuwe bewegingen en technieken te leren en mijn angstige brein uit te stoffen (nieuwsgierig naar de monsters die zich daar onder het bed verschuilen). Hoe doe ik dat? Door een absurd hoog doel te stellen en mijn externe motivatie te vergroten. Het doel is het uitklimmen van een 8a voordat de eerste sneeuw valt. De externe motivatie komt in vorm van een beloningssysteem dat ik bewust met jullie deel (sociale druk) en er als volgt uit zal zien: Na het klimmen van een … krijg …

Tijdens de vorige confinement, toen de politie zo’n beetje achter elk bosje school en we als schimmen door de vallei slopen, nam Thibault een boor mee naar een verborgen stuk rots in de bergen en opende daar vier sportklimroutes. Hij noemde het geheime klimgebiedje ‘Wuhan’. We spraken er niet al te veel over omdat het virus voor geen meter te vertrouwen viel, noch het beleid van de Franse regering, en profiteren nu dagelijks van ons vrije verticale territorium, waar we rustig kunnen blijven trainen zonder constant om ons heen te kijken of onze oren te spitsen uit angst voor de spontane opkomst van de politie (en de 135 euro boete maal twee). Professionele sporters, en dus ook berggidsen en sportklimgidsen (in opleiding), hebben allemaal het recht behouden om te trainen, maar wij (examenkandidaten) zitten als vanouds gebonden aan de kilometerzone. Daarom hang ik zonder al te veel gewetensbezwaren aan onze verborgen rots. We hebben onze training misschien nog wel harder nodig dan zij die reeds professioneel zijn. Jammer is echter dat Wuhan in de schaduw …

Mijn zus doet binnenkort haar voorklimcursus. Ik deed mijn eigen zeven jaar geleden en heb dus zeven jaar ervaring met voorklimmen en… voorklimangst. Het heeft me vaak dwars gezeten, zowel de voorklimangst zelf als de verhalen eromheen, maar inmiddels ben ik dankbaar dat het deel van mijn leven uitmaakt. Het is lastig om dat uit te leggen aan iemand die voor een eerste keer boven een haak uitklimt, maar ik heb het vermoeden dat ervaren voorklimmers misschien wel hetzelfde voelen. Hier in Briançon word ik omringt door fanatieke sportklimmers en aspirant gidsen. Het (overtuigende) merendeel bestaat uit mannen tussen de 25 en 35 jaar oud die tussen de 6b en 8a klimmen, en het merendeel daarvan is vaak bang om vallen te maken. Het valt me niet eens meer op. Ze hebben allemaal hun tactieken, zo ongeveer de helft kent The Rock Warriors Way, sommige zien het als onderwerp waarover (met liefde) gesproken kan worden, anderen worden erdoor gehinderd en uiten vooral hun frustratie. Maar in welke vorm dan ook, het is bijna altijd aanwezig …