Het was elf uur ’s ochtends, die avond zou ik online mijn statistiektentamen afleggen. Tijdens mijn koffiepauze haalde ik mijn schilderspalet van stal en werkte verder aan een baby in de bijzondere wereld van de buik (een vriendinnetje van me is zwanger). Je zou dit Studie Ontwijkend Gedrag kunnen noemen, maar ik weet inmiddels dat, door een concentratieboog van zo’n dertig minuten, mijn ‘studeren’ voor ongeveer vijftig procent uit werkelijk ‘studeren’ bestaat en voor vijftig procent uit afleidende zaken zoals het opruimen van het huis, schrijven van blogs en kijkjes in de koelkast of er ondertussen geen lekkere dingen zijn verschenen. En dat is niet erg. Ik moet gewoon twee keer zoveel tijd nemen. Hoe dan ook, Tigrou kwam langs en zou onbedoeld voor een hoop afleiding zorgen. Hij strekte zich uit over mijn werktafel en ik aaide hem gedachteloos, tot ik zag dat hij met zijn billen in mijn verfpalet was gaan liggen. Die zaten dus onder de vlekken. Rood, groen, roze, blauw, wit.  Aanvankelijk moest ik erom lachen, tot ik me bedacht dat …

Terugkeer naar de bergen, fase I Begin juli werd ik verwacht mee op pad te gaan met de ENSA (de alpine school van Frankrijk) voor mijn laatste examenweek om daarna eindelijk in opleiding te kunnen. Maar ik twijfelde. Sinds het ongeluk ruim twee jaar geleden, waarbij Céline en Elise door een steenlawine de diepte in werden gesleurd en ik niet, de jongens ook niet, maar zij wél en voor altijd, had ik het alpinisme grotendeels vermeden. Met gemak verschool ik me achter mijn training voor de technische toelatingsexamens, die immers veel tijd in beslag nam, en kwam er zodoende pas laat achter dat mijn terugkeer naar de bergen problematisch was.  Tijdens mijn eerste alpine tochten deze lente, raakte ik dikwijls in paniek. Soms door steenval, maar meestal simpelweg door de hoogte onder mijn voeten, omdat ik had gezien wat er gebeurde als je daarin losgelaten werd. Een klein beetje onzekerheid wat betreft het vinden van de route maakte me misselijk van angst. In mijn hoofd speelde een constante film van wat er allemaal mis kon …

Meditatie kan je niet echt goed of slecht doen. Via zo’n oordeel stap je in de denkmachine en dus uit het moment. Uit je meditatie. Toch kan ik het heel slecht doen. Dan denk ik bijvoorbeeld herhaaldelijk aan hoe slecht het gaat, ga langdurig mee met elke gedachtereeks die zich aandient en kijk bij driekwart van de voorgenomen tijd op mijn klok hoe lang ik nog moet. Maar het kan ook goed gaan. Altijd maar eventjes, alles dat zo heel kalm de revue passeert, gedachten als wolkjes ver weg, gevoelens licht als veertjes, geluiden als briesjes door een open veld.Zo’n moment verknal ik vervolgens door in het wolkje van ‘nu gaat het goed!’ te klimmen en ermee af te dwalen naar verre gedachtenlanden waarin ik ook wel veertig (in plaats van twintig) minuten zou kunnen mediteren en eigenlijk ook in de bergen zou moeten mediteren en hier vooral een blog over zou moeten schrijven. Maar goed, ze zeggen dan ook weer dat meditatie precies het moment is waarop je weer bewust raakt van het feit …

Achter de haarspeltbochten tussen l’Argentière-La-Bessée en Saint-Martin-de-Queyrières loopt het riviertje van Rif de l’Oriol. Door de eeuwen heen heeft ze een kloof uitgesleten met twee golvende wanden op zo’n vier meter afstand van elkaar. Zodra toeristen voet in onze (zo noem je ze na een tijdje) bergen zetten, loopt de kloof ermee vol. Toegankelijke, schaduwrijke klimgebieden zijn immers schaars in Briançon. Met de rust in onze bergstad is het inmiddels gedaan. De straten zitten verstopt met vakantiegangers in auto’s en auto’s en auto’s, de rij voor de bakker is lang. Wanneer ik afdaal in de kloof met een touw op mijn rug en zomerzweet op mijn voorhoofd, krijg ik bijna sociale paniek. Zoveel mensen in een relatief nauwe ruimte heb ik al tijden niet meer gezien. Ik vlucht nagenoeg de kloof weer uit, maar mijn zus, haar vriend en Fieke willen graag klimmen. De bodem ligt bezaaid met touwen, tassen en lunchpakketten. Drie honden rennen achter elkaar aan, iemand zit op een klapstoel, koffie geurt omdat iemand anders zojuist een percolator heeft gezet. Frans, Duits, …

De standaard nakijk-elf van mijn blog (mijn moeder) is juf op een basisschool in Nederland en zo tegen het eind van het jaar altijd druk met rapporten schrijven. Daarom durf ik even geen blogs te publiceren. Wat ik wel graag wilde vermelden (dat vond ik het risico van schrijffouten wel waard), is dat ik weer terug in de bergen ben geweest. Soms gaat het alpineren goed en soms wat minder, maar het belangrijkste is dat ik teruggevonden heb wat toch wel een tijd kwijt is geweest: De bergen en ik. Daar ben ik zelfs weer van gaan dichten en ik geloof dat het volgende gedicht wel weergeeft hoe ik me voel: Ze hebben gezegd dat ik een mens ben en me aangekleed.Ik scheer het haar van mijn benen om vrij over de paden te lopen.Maar wanneer ik mijn hand in het koude water van de rivier leg,stroom ik naar beneden,sla neer als een gletsjer,volg mijn hoefafdrukken in de sneeuw,voel het zweet lopen langs mijn vacht, mijn stam, mijn graat.  Daarom kleed ik me uit op …

Een paar weken geleden schetste mijn psycholoog een brein op een whiteboard en tekende daarin een rondje. In dat rondje woonde volgens hem mijn trauma. Hij schreef er ‘limbisch systeem’ boven. Ik had zelf wel eens over trauma gesproken in de context van het ongeluk, maar dacht toen aan het soort huis-tuin-en-keuken trauma’s waar iedereen wel een beetje mee rondliep. Moeilijke gebeurtenissen waar je zeg maar wel overheen komt met behulp van wat tijd. Dat ik werkelijk ‘getraumatiseerd’ zou kunnen zijn was best een verassing. Wat ik inmiddels van mijn psycholoog heb begrepen is het volgende: in het geval van trauma slaat het brein een ernstige gebeurtenis verkeerd op. Die stopt de enge herinnering niet bij alle andere herinneringen in het grote archief van de cortex, maar in het limbische systeem (het rondje). Het limbische systeem staat in verbinding met het lichaam en bezit tevens hét alarmsysteem van ons wezen. De ratio heeft er geen toegang. Omdat die enge herinnering hier nestelt, gebeuren er soms gekke dingen. Als er zich namelijk een (volstrekt veilige) situatie …

In La Vachette gebeurt momenteel van alles waar dorpsbewoners het gepassioneerd wel of niet mee eens zijn, daarom zie ik ze meer dan ooit in groepjes tussen de huizen. Het grootste evenement heeft betrekking op een stukje gemeentegrond. Net na de kerk splitst de hoofdweg van het dorp in tweeën; de ene tak loopt richting Névache en is levensgevaarlijk voor kinderen en katten, de andere loopt langs een rij kleurrijke huizen, de herberg en een fontein. Hier blijft het een stuk rustiger. Alhoewel je er geen tweejarige met houten loopfiets op zou laten spelen, vind ik er geregeld oudere dorpsgenoten die maar een heel klein stapje opzijzetten voor een passerende auto. Het stuk gemeentegrond ligt op een steenworp afstand van deze weg. Middenin het dorp, aan het water, momenteel in de zon vanaf een uur of tien ‘s ochtends, met een prachtige boom in het midden zou het ’t perfecte dorpsplein kunnen worden. Een schommel en wat bankjes, gras voor de honden om in te poepen waar iedereen boos over zou kunnen worden, een hekje …