Het is 31 december 2021 en buiten op het terras staat een bar met een biertap en een tank warme wijn. We verwachten negentig Polen, een DJ zet zijn draaitafel klaar. De zon zakte ruim een uur geleden achter de berg. Alleen mijn bazen drinken een biertje in de schaduw van het verlaten skistation, in hun gezichtsveld spring ik heen en weer om warm te blijven. Zodra de eerste Pool op het toneel verschijnt, biedt mijn verantwoordelijke Max aan om de bezetting van de buitenbar over te nemen en voeg ik me bij een collega achter de binnenbar. De Polen weten de sfeer op het terras binnen tien minuten om te draaien. Alle negentig dansen en drinken op de tafels. Binnen hoor ik alleen het trillen van de beat en het gegil van dames. Af en toe komen er mensen binnen voor wodka-redbulls of wiskey-coca’s, de rest vindt genoeg alcohol in het bier en de warme wijn en blijkbaar ook in Genepi, want eens in de zoveel tijd stormt Max binnen met een lege fles …

Tijdens elke lange alpine tocht denk ik minstens één keer aan een grote heliumballon die het gewicht van mijn rugzak overneemt. Het lijkt me zo’n leuk gezicht, een rijtje alpinisten met allen een eigen kleur ballon. Het bergbeklimmen zou er in elk geval makkelijker van worden, misschien dat sommigen het als valsspelen zouden zien. Soms denk ik ook aan een speciale bril die de juiste route op de rotswand doet oplichten, zodat je nooit de verkeerde kant op klimt. Of een paar intelligente schoenen dat gaat piepen als ze niet stevig staan, of een live-verbinding met een klimcoach die de hele tocht voorkauwt (stop nu de gele camelot in de spleet boven je neus) en met de helikopter komt aanvliegen wanneer je toch een foutje maakt, of drones die op bestelling eten en warme dekentjes komen brengen (noordwand, derde goot links). Nog steeds moet ik wennen aan het gebruik van GPS in de bergen. Dan denk ik aan mijn vader, zijn kaarten en kompas, en vind ik al die technologie maar lui en misplaatst. Maar …

‘Welke luxe zou je jezelf veroorloven als je plotseling miljardair zou worden?’ Die vraag wordt nou nooit aan me gesteld, net als de vraag in welk dier ik zou willen reïncarneren, met welke beroemdheid ik het liefst zou willen trouwen en hoe ik mijn leven zou organiseren als ik wist dat ik gezond en wel 200 jaar oud zou worden. Daarom gooi ik ze zelf maar af en toe in de groep, om direct popelend af te wachten tot ze terugkaatsen en ik fronsend mag nadenken over een huwelijk met Aurora of de kwaliteit van leven van een nijlpaard (misschien zou ik wel reïncarneren als giraffe en de hele dag in de spiegel kijken). Hoe dan ook, mocht ik over een schatkist struikelen waarin een miljard blijkt te zitten, dan zou ik een kok permanent in dienst nemen. Want ik eet tegenwoordig (grotendeels) veganistisch en heb regelmatig last van mijn gebrek aan motivatie, talent of tijd voor koken. Geen melkproducten consumeren – voorlopig mijn halve variant van het veganisme – verandert voor mij persoonlijk bijna …

‘Kijk’, zeggen Thibault en ik telkens voor de grap. ‘Ook daar zijn ze de sneeuw vergeten’. De rotswanden op het zuiden zijn droog. Zelfs voor de pistes van Serre Chevalier halen we onze steenski’s tevoorschijn, oude latten die wel kapot mogen. Regelmatig word ik overvallen door een lentegevoel en hoop ik dat de bloemetjes niet hetzelfde overkomt. Het zou zo zonde zijn als ze nu al hun kop uit de aarde steken. Het is mijn allereerste winter zonder het fameuze ski-examen dat me midden maart steevast met gespreide kaken opwacht. Een winter waarin ik zinloos en zorgeloos mag dwalen door de absurde, magische besneeuwde wereld die ik met zoveel verwondering ontdekte toen ik berggids besloot te willen worden. Maar er ligt geen sneeuw. Niet genoeg, althans. Als ik triest ben voor mijzelf en het uitstel van mijn geplande dwalingen, dan ben ik nog veel triester voor de winter. Een paar weken geleden regende het keihard. Als het die paar dagen koud genoeg was geweest, dan had de winter nu met miljarden ijskristallen geschitterd in het …

Zo’n tien jaar geleden zag ik een felgroen boek in de kast bij Fieke staan. ‘Gaat over de impact van de vleesindustrie op het klimaat’, zei ze. Het heette Dieren Eten en was geschreven door Jonathan Safran Foer. Na het lezen schrapte ik vlees grotendeels uit mijn dieet. In de jaren daarna was ik soms strikt en soms flexibel vegetariër, tot dat er in 2020 een vrachtwagen vol varkens omviel in Drenthe en ik het dermate jammer vond dat al die knorrige beesten niet massaal hun vrijheid tegemoet renden dat ik mijn eigen occasionele vleesconsumptie een beetje gek begon te vinden. In diezelfde tijd adopteerde ik bovendien Tigrou (overtuigd carnivoor), een chagrijnige harige vierpoot die me verschrikkelijk ongerust kon maken. Ik voelde me direct enorm verantwoordelijk voor zijn welzijn en wist dat ik me op precies dezelfde wijze zou ontfermen over welke andere harige vierpoot dan ook die onder mijn verantwoordelijkheid zou vallen. Als ik dan langs een stel koeien liep, was ik blij hen te kunnen vermelden dat ik hun zusters heus nooit meer …

Het is eerste kerstavond. Op de hoek van de bar is een jongen komen zitten. Omdat het binnen koud is, zo’n 15 graden, heeft hij zijn jas nog aan en reikt zijn muts tot over zijn oren. Hij is onze enige gast. Ik ga met tegenzin het gesprek aan, want ik ben murw van verveling sinds Covid de Grote Stilte naar onze bar bracht (de klandizie is voornamelijk Brits), kamp mede daarom al dagen met een lek in mijn tank van sociaal enthousiasme voor vreemden en kan toch niet veel anders. Mijn collega is verdwenen in de keuken, de bar is absurd schoon voor het soort vermaak dat wij bieden, de koelkasten puilen uit, we hebben genoeg limoentjes gesneden om cocktails te maken voor de hele vallei. Na gesproken te hebben over mijn herkomst (Amsterdam) en de zijne (vergeten), begint hij over zijn beste vriendin, die de feestdagen in Briançon doorbrengt en tevens haar ex bezoekt. Die ex is toevallig ook de huisgenoot van de gast aan de bar, en de huisgenoot probeert haar blijkbaar …