Mijn zus doet binnenkort haar voorklimcursus. Ik deed mijn eigen zeven jaar geleden en heb dus zeven jaar ervaring met voorklimmen en… voorklimangst. Het heeft me vaak dwars gezeten, zowel de voorklimangst zelf als de verhalen eromheen, maar inmiddels ben ik dankbaar dat het deel van mijn leven uitmaakt. Het is lastig om dat uit te leggen aan iemand die voor een eerste keer boven een haak uitklimt, maar ik heb het vermoeden dat ervaren voorklimmers misschien wel hetzelfde voelen.

Hier in Briançon word ik omringt door fanatieke sportklimmers en aspirant gidsen. Het (overtuigende) merendeel bestaat uit mannen tussen de 25 en 35 jaar oud die tussen de 6b en 8a klimmen, en het merendeel daarvan is vaak bang om vallen te maken. Het valt me niet eens meer op. Ze hebben allemaal hun tactieken, zo ongeveer de helft kent The Rock Warriors Way, sommige zien het als onderwerp waarover (met liefde) gesproken kan worden, anderen worden erdoor gehinderd en uiten vooral hun frustratie. Maar in welke vorm dan ook, het is bijna altijd aanwezig aan de voet van rotsen die beklommen kunnen worden.

Ik heb erover nagedacht welk advies ik nou het beste aan mijn zus kan geven, die nog geen enkele mentale verhouding heeft met het parcours boven de haak. Het liefst zou ik zelf bij haar voorklimcursus zijn, zodat ik haar ter plekke zou kunnen laten wennen aan vallende mensen en het vallen zelf, want ik ben ervan overtuigd dat een deel van voorklimangst vermeden kan worden door van het begin af aan te ervaren dat er eindeloos gevallen kan worden, dat het normaal is en erbij hoort. Het valklimaat is altijd van invloed. Ook hier in Frankrijk ga ik liever op pad met vallers dan met twijfelaars, omdat ik anders ook ga twijfelen. En ik ben een beetje bang dat er in Nederlandse hallen weinig gevallen wordt en voorklimmers nog steeds een beetje bijzonder zijn.

Maar gezien ik niet bij haar voorklimcursus ben, zou ik haar vooral willen zeggen: Zodra voorklimangst zich aandient, maak er dan gebruik van om sterker te worden. Ik heb het zelf veel te lang afgedaan als iets vervelends waar ik overheen moest komen, maar de mentale uitdaging is in feite goud waard. Voorklimangst is een soort angst op bestelling: Je kiest ervoor om boven je haak uit te klimmen, je kunt je erop voorbereiden en je kunt zelfs nabespreken hoe je ermee om bent gegaan. Het valt (in mijn ervaring) alleen maar op te lossen door met de juiste gedachten een route in te stappen (The Rock Warriors Way) en dat vraagt om concentratie, discipline en meditatie (dingen waar ik zelf van nature geen aanleg voor heb en heel veel moeite voor moet doen). Thuis op een matje dus, of tijdens een wandeling, of voor het slapengaan.

Want als je er op de juiste manier mee om leert gaan, dan is de beloning waanzinnig. Een route die geklommen wordt in een totale flow geeft bijna een bovennatuurlijke ervaring. Je voelt je zo vrij. Zo bevrijdt. Zo sterk. En dat neem je zo, hop, mee naar het normale leven.

Het is zeker niet zo dat ik zelf immer in meditatieve toestand aan de rots hang, in tegenstelling. Soms ben ik bang en soms niet, het kan verschillen per week, per route, per pas. Maar ik probeer elke sportklimsessie te gebruiken als een mogelijkheid om te leren en ik voel dat ik steeds iets sterker word. Het hoofd is een taaie, maar ons duel is interessant en zolang ik een beetje mediteer en boven mijn haak uitklim, ben ik het die wint. Ik win aan klimniveau, puur plezier en mentale buffer voor het normale leven.

Dus, zus. Misschien begrijp je geen donder van dit nerdy voorklimverhaal, misschien slechts delen, maar wat ik vooral wil zeggen is dit: Ga voorklimmen en val, lees Arnold Ilgner en val, mediteer en val, leer en val, geniet en val. Laat je niet bang maken voor enge dingen. Het is zo mooi, zo zonde om de angst te vermijden, zo waardevol om het voorklimmen met beide handen aan te grijpen. Misschien ben ik in de loop der jaren verandert in een dichtgetikte klimfanaat die overdreven belang hecht aan iets dat op de normale mens niet als zinnig overkomt, vergeef me dan mijn passie, maar ik bedoel het goed en met heel mijn hart. Klim voor en…val.

(En word alsjeblieft geen boulderaar. Of niet alleen maar. Een klein beetje boulderen, af en toe, naast het klimmen enzo).