Tenen in rubberschoentjes op heel kleine treetjes, het lichaam vastgeplakt aan de rots, diezelfde rots soms op slechts een centimeter van de neus, salamanders die geschrokken wegschieten voor het gevaarte dat omhoogklimt, vingers gesloten om grepen, voeten die losschieten, armen van de Hulk, magnesiumpoeder op het gezicht en dan die fameuze vlucht naar beneden: Sportklimmen. Het seizoen is weer begonnen.

Voor de niet-klimmer-lezers van mijn blog geef ik vandaag een heel korte uitleg van het sportklimmen (ik dacht, daar is het misschien tijd voor).

Het idee achter sportklimmen is dat je op eigen kracht een rotswand omhoogklimt. In zo’n rotswand zit een route (door iemand bedacht) die is uitgestippeld met haken (ijzeren ringen die voor altijd in de rots zitten). Je neemt een touw mee, een zekerpartner en setjes (zie hieronder) en volgt de route in de rots tot je valt (of niet).

Als je valt, zit je gelukkig aan het touw. Hoe ver je valt, hangt af van je afstand tot de laatste haak. Dit kan bijna niets zijn (als je precies op de hoogte van je laatste haak bent) of iets meer dan het dubbele van de afstand die je boven je haak uitklimt (zie Voorklimmen op Eier Schaal). Als je een dynamische zekeraar hebt die ook nog eens goed oplet (populaire wezens onderaan een rots) is een verre val helemaal niet erg: je komt gewoon wat lager terecht. Maar spannend kan het soms wel worden.

Om een beter idee van sportklimmen te krijgen, zouden jullie op YouTube kunnen kijken naar een van deze grote klimsterren (inclusief hippe muziekjes, dat is belangrijk):

Margo Hayes : https://www.youtube.com/watch?v=49hU8qns6WY (deze is lekker kort)
Julia Chanourdie : https://www.youtube.com/watch?v=muDT1CW6PEc&t=211s
Adam Ondra : https://www.youtube.com/watch?v=f55Rm0wDy5k
Seb Bouin : https://www.youtube.com/watch?v=to-JaZjx3GA&t=513s

(Dit zijn overigens topatleten in héél moeilijke routes. Sportklimmen kan ook lijken op de beklimming van oma’s keukentrapje.)

Wat is nu zo leuk aan het sportklimmen?

Dat je op heel mooie plekken komt, de hele dag dicht bij de natuur blijft (geplakt tegen de rots) en in moeilijke routes zowel fysiek als mentaal alles uit de kast moet halen om boven te komen. Een passage in een route presenteert zich vaak als een puzzel. Los je die op via je intuïtie? Op basis van je kracht en souplesse? Of via je ervaring? Hoe meer je klimt, hoe sneller je zulke puzzels leert oplossen. En hoe sterker je bent, hoe langer je erover kan doen (al die tijd hang je immers aan de rots en dat vraagt nogal wat van je vingers en armen). Soms probeer je een route wel twintig keer voordat je eindelijk bedacht hebt hoe je het ding het beste uit kan klimmen, of voordat je lichaam de bewegingen eindelijk correct integreert. 

En dan plotseling: Wat zit je ver boven je laatste haak! Beheers je de angst en durf je door te klimmen? Zit je zo in de route dat je überhaupt geen angst voelt? Of laat je jezelf vroegtijdig vallen?  

In welke mate je klimmen spannend vindt hangt een beetje af van je aanleg (google Alex Honnold, iemand met een bijzonder brein) en opvoeding/omgeving (neem ik aan… interessant… volgens mij worden meisjes hier nog wel eens door achternagezeten…), je manier van omgaan met angst en gedachten (google Hazel Findlay, héél interessant), je ervaring (hoe meer je valt, hoe minder spannend het blijkt) en toch ook wel een beetje je entourage (hoe meer tijd je spendeert met vallers, hoe makkelijker het wordt om zelf ook de val te accepteren). Het leerproces is in elk geval interessant en levert daarbij buitengewoon bruikbaar gereedschap op voor het normale leven.

Mocht je een keer langs een land met rotsen komen en verleidt worden door deze (vreemde maar coole?) verticale uitdaging, ga dan eens op stap met een klimgids. Die hangt het touw voor je bovenin de rots waardoor er van vallen nauwelijks sprake is (zie toprope in Klimmen op Eier Schaal) en je gewoon kunt genieten van de beweging van het klimmen zelf. Het is leuk. Geloof me.