De hangjongeren van La Vachette zijn per stuk zo’n zeventig jaar oud. Tijdens de donkerste maanden van de winter ontmoeten ze elkaar voor het systematisch wegvegen van elke sneeuwvlok die het aandurft om hun oprit te vervuilen. Tip van de overbuurman: neem binnen vast even een flinke slok cognac, daar krijg je het warm van.

Nu de lente aanbreekt loopt het hele dorp van huis naar huis niet voor de sneeuw, maar voor de gezelligheid. Om de boormachine van de ene te lenen of de printer van de andere, om even te helpen met het sjouwen van een zak aarde of de laatste roddels op de rails te zetten. Vooral dat laatste neemt tijd in beslag.

Omdat ze er allen sinds decennia wonen, is de niet zo heel geheime kist vol interessante weetjes oneindig diep. Na een korte warming-up van luchtig gebabbel over het weer of corona, komt de buurman aan bod, de skileraar die een zoon heeft die aan zijn derde vrouw is begonnen en die hij net als zijn eerste twee al dreigt te verliezen omdat, nou ja, hij is er nooit en hij is ook niet aardig. De huisbazin van het appartement aan het dorpsplein komt misschien zelf weer in het dorp wonen maar hopelijk toch niet want haar hond poept alle dorpspaden vol, en de bejaarde op de hoek is nogal een vrek. Haar hele familie trouwens. Het gebouw aan de overkant is overigens van de kleine boer aan de weg naar Val-des-Près (niet te vertrouwen) maar de kerel die er momenteel woont, betaalt al zeven maanden zijn huur niet. En de knappe oude berggids aan het water neemt zo nu en dan een gast van de gîte mee naar bed.

La Vachette is een prachtdorp. De oude generatie is springlevend en heeft de ballen van petanque al afgestoft voor de eerste ronde van het jaar.

Veel van de dorpen in de omgeving lopen daarentegen leeg zodra een tussenseizoen zich aandient. Ze hebben hun ziel definitief verloren: enorme boerenhuizen met gesloten luiken, geen hond die op het pad poept. Stedelingen met glimmende auto’s komen slechts nu en dan een week hun vakantiestekje warmhouden of stoppen het vol met Airbnb in het hoogseizoen. Zelfs de meest bouwvallige barakken worden voor hoge prijzen opgekocht, soms eventjes via het internet. Leeftijdsgenoten die denken aan het kopen van een huis kunnen in onze vallei niet meer terecht, daar is het allemaal te duur voor geworden.

Als de roddelgeneratie La Vachette verlaat voor een plekje daarboven, hoop ik dat hun kinderen of kleinkinderen terug naar het dorp trekken, of dat hun huizen op de één of andere manier in handen vallen van gezinnetjes die over elkaars problemen praten met de buren. Het is ongelofelijk leuk om een paar jaar in een Frans bergdorp te wonen waar Franse bergbewoners dag in dag uit aanwezig zijn.

Maar we moeten wel een klein beetje oppassen met de persoonlijke details die we na zo’n cognac met de buurman delen, want binnen een half uur zijn ze allemaal op de hoogte.