Telkens wanneer ik de deur open voor Tigrou moet ik denken aan de kogelvis; die ene die opzwelt wanneer bedreigt door een ander zeedier. Temperaturen buiten liggen al dagen ver onder nul en Tigrou is zo breed als lang wanneer hij door het couloir naar zijn voederbak loopt, doorgaans zijn eerste bestemming binnenshuis. Als hij dan plaatsneemt op zijn poef, het liefst dicht bij de kachel, slinkt de omvang van zijn winterjas direct aanzienlijk, al blijft er immer behoorlijk veel kat over.

Het is dus koud. Zo koud dat kinderen schaatsen op het meertje van Parc de la Schappe. Volwassenen echter niet, want daarvoor is het besmettingsgevaar te groot en krijgen ze geen toegang. Wat zij doen, met verbazingwekkende aantallen, is sleetje rijden. Aan de voet van de gesloten skiresorts krioelt het in het weekend van warm aangeklede sleetje rijders, jongeren met biertjes en muziek, gezinnen met camera’s en thermosflessen. Er zijn ook nog best een aantal snowboarders die de helling omhooglopen voor een afdaling van honderd meter en een bulk tourskiërs die er niet persé uitzien als de graatmagere, aerodynamische tourskiërs uit de wereld van hiervoor.

Hier en daar openen de stations echter een lift. Soms in Les Deux Alpes, Puy Saint Vincent of Serre Chevalier, soms helemaal in Les Orres. Alle skiërs en boarders in opleiding pakken ’s ochtends de auto en vertrekken richting het station dat volgens onnavolgbare logica incidenteel wanhopige examenkandidaten of competiteurs toelaat. De CRET is zodoende in staat om hun stages door te zetten en ikzelf heb me halsoverkop ingeschreven, om middenin een cursusweek in te stromen en mezelf gerust te stellen met op zijn minst een klein beetje fatsoenlijke training.

Opwarmen in een café boven een chocolademelk of Karmeliet (die tweede heeft een verwarmend vermogen van 8,3 procent) is er daarna echter, natuurlijk, niet bij. Rond als een bol wol van lagen en lagen kleding wurm ik mezelf ’s avonds door het deurgat en stort neer op de bank, met spierbundels die al dat afdalen lang niet meer gewend zijn. Tigrou springt dan van zijn poef en legt zich pontificaal bovenop mijn borstkas, want de warmte van een mens in een moeilijk op te warmen huis is nog altijd te verkiezen boven een poef naast de kachel.

Zeven kilo kat, is wat er exact overblijft. En zestig kilo mens plus twee grote tenen die er wat langer over doen om op te warmen.