Opschrijven dat mediteren voor mij extreem moeilijk blijft, is ver van het beeld dat ik ervan zou willen schetsen. Ik vind het persoonlijk zo moeilijk dat ik zelfs tijdens het mediteren vaak de gedachte langs zie vliegen dat het nooit ergens toe zal leiden (dikgedrukt in discolicht). Het vinden van de juiste houding heeft me het gros van mijn sessies gekost – waar ik in de volgende meditatieblog iets meer over zal schrijven – en de rest van de meditaties geeft me steevast een oefening concentratie van jewelste.

Ik kan dus niet zeggen dat mijn praktijk van mediteren ‘vooruitgaat’. Aan de hand van teksten en gestaag accumulerende uren op het kussen heb ik een steeds helderder idee van hoe het er ongeveer aan toe zou moeten gaan, maar mijn hoofd blijft druk als een zomerse middag in de Kalverstraat (vóór Corona).

Waar ik echter wel verandering zie, is mijn houding tot mijn gedachtewereld in het dagelijks leven. Ik ben uiteraard nog steeds erg menselijk (vol (zelf-)geobsedeerde, ijdele, oordelende, onzekere, gefrustreerde en ongeduldige gedachten) maar ik herken mijn gedachten steeds sneller als wat ze zijn: Gedachten. Dingen die door mijn hoofd vliegen die ik niet serieus hoef te nemen, die ook gewoon door mogen vliegen (op naar het volgende hoofd). Dat verhindert overigens niet dat ik dikwijls nog steeds door ze op sleeptouw word genomen, meestal simpelweg door hun kwantiteit (als ik er eentje laat gaan, volgen er doodleuk nog vijftig van hetzelfde karakter) en zo niet, door hun intensiteit.

Mijn overtuiging van het potentieel van mediteren wordt er hoe dan ook alleen maar groter op. Nu ik beter in staat ben om te zien wat er zoal door mijn hoofd vliegt, en hoe het doorgaans onzinnige gebabbel me constant heel concreet beïnvloed, kan ik alleen maar dromen van een hoofd waarin het rustig is. Van het potentieel van een hoofd waarin het rustig is. Een hoofd dat niet hysterisch om het eigen ego draait, dat geen vervelende gevoelens aanwakkert die niet hadden hoeven bestaan, dat ruimte heeft voor daadwerkelijk belangrijke dingen, voor de buitenwereld en vooral, voor anderen.

En dat kan alleen door te mediteren.

In veel van de begeleidende meditaties zeggen ze dat onze gedachten ons weer, en weer, en weer, tien keer, honderd keer, duizend keer zullen vastgrijpen en meenemen, en dat meditatie juist het moment is waarop we ons daar bewust van worden en we ons wederom concentreren (op het object van onze concentratie, bijvoorbeeld de ademhaling). Vanzelf zal het dan in principe wat rustiger worden. Daar zetten ze natuurlijk geen tijdsschaal bij, het zal per persoon verschillen en de hoop op een kalm hoofd is in zichzelf een bron van afleiding.  

Dat het bij mij nauwelijks rustiger wordt betekend misschien dat ik de praktijk gewoon geduldig moet doorzetten. In de woorden van Bhante Gunaratana, Mindfulness in Plain English, vind ik iets van geruststelling:

“When you first begin this procedure, expect to face some difficulties. Your mind will wander off constantly, darting around like a bumblebee and zooming off on wild tangents. Try not to worry. The monkey-mind phenomenon is well known. It is something that every seasoned meditator has had to deal with. They have pushed through it one way or the other, and so can you.”

Dus sleep ik mijn Monkey Mind terug naar mijn kussen en probeer het gewoon weer opnieuw.

En opnieuw.

En opnieuw.