Verfpotten, een kapotte koffiemachine, gereedschap, oud service, latten van een bed en zakken granules staan door elkaar heen tegen de muur. Vier paar ski’s in een hoek, kerstversiering in een doos op een plank. Het is donker en vochtig in de kelder van ons huis.

Ik sta gebogen boven een enorme, dampende ketel en strooi teennagels van een oude herder bij het water van de Clarée, gevangen om stipt één uur ’s nachts, tevens drie druppels wolvenbloed, gemalen alpenkruid en een grote schep beschimmelde Beaufort. Tigrou strijkt langs mijn harige benen. Met een pollepel van een meter, onder het zacht herhalen van een spreuk, roer ik het mengsel tot de dikte van een goede, winterse soep en neem voorzichtig een slokje. Ja, zucht ik. Hier zal Corona niet tegenop kunnen.

In werkelijkheid zit ik op een hometrainer. Dagen waarop het regent of we geen tijd hebben om de ski’s over de berg te slepen, fietsen Thibault en ik rondjes in onze kelder. Het klinkt verschrikkelijk, maar met behulp van een klein beetje fantasie rijden we over de allermooiste collen van de vallei. Het helpt daarbij nogal bij onze training.  

Inmiddels overbruggen we 1200 hoogtemeter zonder extra gewicht in één uur veertig en worden daar niet heel moe van. Het vereiste voor ons examen is 1500 meter in twee uur met zeven kilo op de rug. We zijn er misschien nog niet, maar de potdichte skistations helpen ons dag in dag uit met het opbouwen van onze conditie. Wie wilt skiën moet immers zelf omhooglopen. Met de hometrainer in de kelder als supplement staan we straks fit als hoentjes aan het begin van onze examenafdaling.

Hoe we echter naar beneden zullen skiën, daar hebben vooralsnog alleen Corona en Macron een idee van.

Twee seizoenspassen voor Serre Chevalier liggen onaangeroerd in de lade. Wat nu? Reeds opgedane techniek is zelfs voor Thibault niet voldoende om zich met een gerust hart aan de ENSA te presenteren. Onze bovenbenen zijn nog lang niet sterk genoeg en ikzelf kan simpelweg alle stationtraining nog gebruiken. Moeten we de skipassen ruilen en toch maar naar het buitenland? Of wachten en hopen? Een dealtje sluiten met een liftjongen van een afgelegen piste en daar stiekem ’s nachts trainen? Een toverdrankje brouwen waarvan het virus gillend terug de vleermuis inkruipt?

Enige tactiek is op zijn plaats tijdens de voorbereiding van deze ronde examens.

(Onszelf noodgedwongen naar boven slepen is overigens verre van een straf; de besneeuwde buitenwereld trekt zich niets aan van virus noch maatregelen en is magisch als altijd).