Als ik door de gate loop, neem ik de gezichten van alle mensen in me op die in het volgende tijdbestek hun leven zullen verliezen. In het vliegtuig word ik even afgeleid doordat we gezamenlijk door een enkel nauw pad geleid worden en we allemaal onze handbagage het liefst boven onze hoofden willen stallen, maar daarna, als ik zit, werp ik een blik door een raampje om te zien welk deel van de vleugel zal afbreken.

Omdat ik niet vaak genoeg vlieg, is elk geluid verdacht. En de absentie van veel geluid is ook verdacht. Elk lampje, aan of uit, is een indicatie van aansnellend noodlot. Ik analyseer het gedrag van mijn reisgenoten en weet zeker dat ze pretenderen rustig te zijn. Het begin van een omroep begint neutraal om af te leiden, the temperature in Barcelona is ladieda, maar daarna zal het zich subtiel ombuigen tot de ware boodschap: We will crash. Please pray.

‘Het is als de bus’, denk ik geforceerd. Gewoon, de bus, die tussen Heemstede en Hoofddorp. De bus maakt ook weleens een bocht. Of rijdt over een hobbel.

Of ik denk ‘dood is dood’. Een dode Ruby kan nergens om rouwen.

Als ik een alpine tocht maak, dan waan ik me pas veilig na de afdaling van de berg, wanneer het grootste risico ligt bij het verstuiken van een enkel. Op een vliegvakantie waan ik me pas veilig als het laatste vliegtuig me afzet bij de arrival van het juiste vliegveld.
Godzijdank hebben ze op lange vluchten een beeldscherm voor elke passagier met Hollywood en Bollywood films. Ik heb Avatar gekeken, en The Holiday, Grease, A Beautifull Mind en een stel films die ik hier niet durf te herhalen. Ondertussen brengen de fabelachtige stewardessen van Quatar Airlines maaltijden en drankjes rond en kan ik me ervan overtuigen dat het noodlot nooit aan de haal zou gaan met zulke perfecte schepsels, het witte satijn van hun blouse of het dieprood van hun lippenstift.

Mijn vliegangst komt deels voort uit mijn ongeloof dat vliegen werkelijk mogelijk is. Het kan niet écht waar zijn dat je in een paar uur tijd op een ander continent afgezet kan worden, en je kan ook geen uitstapjes maken naar het wolkendek, en niemand kan zo snel gaan als een vliegtuig en vliegen zelf is alleen voor vogels en heliumballonnen.

En toen was er een piep. Een piep zo intens en luidt dat het mijn gedachten een moment stopzette. Direct daarna schoot mijn hartslag omhoog. Ik keek verschrikt om me heen en vond de ogen van Marcel. Zo ging dat dus. Dit was het dus. Dus toch. Ik had gelijk, vliegtuigen konden niet vliegen, al mijn medepassagiers kwamen inderdaad te overlijden. Gedachten samengeperst in paniek. De piep bleef aan maar niemand reageerde. De stewardessen bleven het gangpad traversen en passagiers vervolgden hun anekdotes. Wat? Wat ìs dit, een gesprongen kabel in mijn brein? En in dat van Marcel? Pas toen ik de koptelefoon afzette, realiseerde ik waar de piep vandaan kwam. Die kwam voort uit onze elektronica en hield er vervolgens achteloos mee op. Terwijl mijn hart bonkte en het zweet op mijn voorhoofd stond, zakte Marcel weer weg in zijn film. Ik had de rest van de vlucht nodig om te herstellen, nee, ik had de veilige landing nodig om te herstellen.

Ik kom uit een gezin van vliegbangeriken. Maar het is te overzien; ik hoef geen boot te pakken of mijn affectie voor Europa te overdrijven. Ergens is het ook wel amusant. De doodsangst blijkt oppervlakkig genoeg om te vergeten wanneer Jude Law Cameron Diaz kust of een felblauw wezen op een draak langs vliegende bergen vliegt. En elke keer als ik ‘dood is dood’ denk, realiseer ik me eveneens dat ik maar beter een heel leuk leven kan leiden. En als er iets kan helpen bij dat leuke leven, dan zijn het wel de vliegtuigen die – vliegensvlug –  toegang geven tot de rest van de wereld.