Het gekke aan vliegtuigen is dat ze je in een mum van tijd aan de overkant van de wereld afzetten. Ze grijpen je in de kraag in Nepal en laten je achteloos slingeren in Quatar, en dan, opeens, openen ze hun poort naar Barcelona Aeroport.
Ik heb het stof dat door scooters in Kathmandu werd opgeklopt nog in mijn neusharen. Onder mijn schoenen zit het modder van Annapurna en in mijn buik ongetwijfeld momo of lassi, ergens, in onherkenbare vorm. De geur van mijn kleren en haren komt van frituurvet in Thamal, de bruinige waas over mijn hippiebroek van alle banken en trappen waarop ik gezeten heb in de hoofdstraat van de chaos.
Als ik achterin de glimmende auto van de Comamala’s over de spekgladde wegen door het kaarsrechte verkeer rond Barcelona gereden wordt, heb ik het gevoel dat Nepal nog over mijn huid loopt. Alsof minikoeien, kippen en apen en mini-Nepali op scooters en fietsen en te voet allemaal hun drukke wegen banen over mijn armen en benen. Vrouwen in prachtige stoffen die rieten manden verslepen, hun kind ergens weggestopt, mannen die krakende violen aan de man proberen te brengen, dragers met hun 60 mini-kilo zware lasten, jonge jongens met hun speakers en opgeschoren en geverfde haren, meisjes in schooluniform, giechelend, schoolbussen vol prachtige koppen, oma’s en opa’s vastgelopen aan de zijkanten, met hun stok en waterige ogen.
En dan stap ik thuis onder de douche en spoel ik ze allemaal weg. De reis is een voldongen feit. Nepal ligt weer ver weg op de kaart en ik ruik naar biologische, Catalaanse rozen.