Vanavond om half acht vertrekt onze vlucht naar Quatar, waar geluidloze witte treinen door kristallen ruimtes bebaarde sjeiks naar hun vertrekhal vervoeren. Onze wereld staat op het punt te veranderen. Na de lachwekkende controles van medewerkers van vliegveld Kathmandu, die verveeld staren naar een scanner die er volgens mij meer voor de vorm is neergezet, is het afgelopen met Nepal. Dan zijn er slechts nog de foto’s, herinneringen en mijn verweerde opschrijfboekje, dat me zo dierbaar is geworden dat ik erachteraan spring als het uit het vliegtuig waait.

We spenderen onze laatste rupies aan masalathee en nutteloze souverniers. Ik neem mezelf voor om foto’s van Nepalezen te nemen, want na een sessie terugscrollen op de camera ontdek ik dat ik vooral koeien en apen heb vastgelegd, omdat mijn verlegenheid tussen hen en de camera niet opspeelt, terwijl ik de schaamteloze en hardnekkige straatverkopers niet om een foto durf te vragen. Ondertussen heeft internet zijn intrede in onze logementen gemaakt en staan we al met één been thuis. Thuis ja. De laatste bladzijdes van mijn opschrijfboekje zijn gevuld met gedachtes over thuis, dat de afgelopen jaren in een analyseerbaar concept is verandert. Maar teveel energie wil ik er niet aan wijden, zolang het stof van Thamel nog onze longen vult en ik duizend sjaals heb om uit te kiezen. Ze hebben gebedsvlaggetjes en handgemaakt papier met gouden patronen, traditionele maskers, stoffen, zepen van yakmelk, gongs, wierook, vilten olfifantjes en henneptassen en ik heb dat allemaal nodig. Vooral de tijgerbalsem en houten miniviolen. Morgen is de gekte van Kathmandu een verhaal, maar ik kan niet zonder bewijs dat het waargebeurd is het vliegtuig instappen.