Fieke en ik reisden van Olot naar Barcelona in een touringcar. We zaten achterin en giechelden als meisjes op schoolreis. Na een stilte zei ze op serieuze toon: Geniet er maar van, deze bus. In Nepal is het anders. Busverhalen. Marcel had er nog wel een paar liggen. Oude, volgestampte, hete bussen die rijden over onvoorstelbaar slechte wegen in trajecten van tien, twintig uur. In een lounge in Kathmandu bladerde ik door de Lonely Planet, het boek dat mijn bijbel zou worden in absentie van andere literatuur. Ze schreven over Busrides from Hell naar mijn volgende bestemming in Nepal. Oké, dacht ik, kom maar op. De dag van de reis tussen Kathmandu en Besisahar werd ik misselijk wakker. Angel, Marcel en ik namen de taxi richting het busstation en werden bij aankomst direct aangesproken door drie mannen die ons met volharding en ongeduld in hun bussen wilde krijgen. Marcel wimpelde ze af en vond het ticketoffice, aan de rand van een stoffig, grijs terrein waar de contouren van de bussen opdoemden in het vroege ochtendlicht. …

Ik heb in Nepal bijna evenveel baby’s als jonge vrouwen gezien. Baby’s maken deel uit van het straatbeeld. Van de samenleving. Je ziet ze en ze zien jou, omdat ze vastgeplakt aan hun moeder gaan waar zij gaat en zien wat zij ziet. Ze kijken niet naar het dak van een kinderwagen maar rechtstreeks de wereld in. Hun oudere broertjes en zusjes zijn eveneens in grote getalen aanwezig. Waarom? Misschien zijn er meer kinderen in Nepal dan in, laat ik zeggen, Nederland. Misschien vindt een groot deel van het Nepalese leven buitenshuis plaats, op straat, waar de temperatuur aangenaam is. Misschien concentreren Nepalese ouders hun kinderen niet in een crèche. Het lijkt echter alsof ze alle vervelende, luide, lelijke kinderen in achterkamers verstoppen, ver buiten het oog van toeristen. Want diegene die we wel zien, zijn onwaarachtig schattig, rustig en op hun plek. Natuurlijk is het makkelijk om – als Hollander met een kinderwens –  de exotische koppies met die prachtige bruine ogen en zwarte piekharen te adoreren, maar geloof me, ze hebben bijna iets …

Mijn vriendje en ik waren toevallig in de buurt bij de Himalaya en daarom op zoek naar een berg om te beklimmen. Onze klimspullen lagen in het hotel in Pokhara, Marcel liep de trekkingagency’s plat om informatie in te winnen en ik bestudeerde de cocktailkaart van mijn favoriete bar in Lakeside. Ondanks de nabijheid van de Annapurna Conservational Area was het praktisch onmogelijk om vorm te geven aan een mooi alpine plan. In Nepal zijn de bergen heilig, duur en moeilijk te bereiken. Nog voor de hoogte een probleem is, worden de pieken financieel ontoegankelijk voor diegene met een bescheiden spaarrekening. Wij hadden geen geld voor permits, porters en gidsen. Maar Marcel was vastberaden en vond na ruim een week zowel een gratis berg als een Nepalees die zijn plan kon bevestigen. ‘So, this one, can we climb this one for free? Without problems?’ Marcel wees naar een plek op het glazen blad van het bureau waaronder de kaart van de Annapurna’s lag uitgestreken en keek hoopvol naar de enige Nepalees die onze intentie – …

‘You act like a princess’, verweet Marcel me. Onze spullen lagen nog opgeslagen in het hotel waar we met zijn vader verbleven voor ons vertrek naar de onbekende berg. Uitgeput waren we de eerste avond van onze terugkeer neergestreken op het zachte witte bed van een ruime kamer, die zonder sponsering van de pensioenpapa ver boven ons budget zou liggen. Maar vader zelf was inmiddels op yogaretreat en had zijn rupies mee de heuvels ingenomen. Daar gingen we dus, de volgende morgen, op naar een guesthouse in een achterbuurt waar het soort reiziger met dreads en tattoo’s verbleef; diegene die fietsen hadden en wijde broeken droegen die jaren terug in India, Peru of Zuid-Afrika waren gekocht. Konden we dan ter compensatie eten in het Spaanse tapasrestaurant? Of cake halen bij de German Bakery? Of cappuccino’s drinken bij die gelikte hoektent of cocktails aan het meer, happy hour happy hour? Nee, want chowmein (noodles) kostte 80 cent in het donkere zijstraatje, en momo’s had je al voor vijftig cent vlak buiten Lakeside. Toen liet ik een …

Het gekke aan vliegtuigen is dat ze je in een mum van tijd aan de overkant van de wereld afzetten. Ze grijpen je in de kraag in Nepal en laten je achteloos slingeren in Quatar, en dan, opeens, openen ze hun poort naar Barcelona Aeroport. Ik heb het stof dat door scooters in Kathmandu werd opgeklopt nog in mijn neusharen. Onder mijn schoenen zit het modder van Annapurna en in mijn buik ongetwijfeld momo of lassi, ergens, in onherkenbare vorm. De geur van mijn kleren en haren komt van frituurvet in Thamal, de bruinige waas over mijn hippiebroek van alle banken en trappen waarop ik gezeten heb in de hoofdstraat van de chaos. Als ik achterin de glimmende auto van de Comamala’s over de spekgladde wegen door het kaarsrechte verkeer rond Barcelona gereden wordt, heb ik het gevoel dat Nepal nog over mijn huid loopt. Alsof minikoeien, kippen en apen en mini-Nepali op scooters en fietsen en te voet allemaal hun drukke wegen banen over mijn armen en benen. Vrouwen in prachtige stoffen die rieten …

Vanavond om half acht vertrekt onze vlucht naar Quatar, waar geluidloze witte treinen door kristallen ruimtes bebaarde sjeiks naar hun vertrekhal vervoeren. Onze wereld staat op het punt te veranderen. Na de lachwekkende controles van medewerkers van vliegveld Kathmandu, die verveeld staren naar een scanner die er volgens mij meer voor de vorm is neergezet, is het afgelopen met Nepal. Dan zijn er slechts nog de foto’s, herinneringen en mijn verweerde opschrijfboekje, dat me zo dierbaar is geworden dat ik erachteraan spring als het uit het vliegtuig waait. We spenderen onze laatste rupies aan masalathee en nutteloze souverniers. Ik neem mezelf voor om foto’s van Nepalezen te nemen, want na een sessie terugscrollen op de camera ontdek ik dat ik vooral koeien en apen heb vastgelegd, omdat mijn verlegenheid tussen hen en de camera niet opspeelt, terwijl ik de schaamteloze en hardnekkige straatverkopers niet om een foto durf te vragen. Ondertussen heeft internet zijn intrede in onze logementen gemaakt en staan we al met één been thuis. Thuis ja. De laatste bladzijdes van mijn opschrijfboekje …

Terwijl ik nog in Pokhara ben en onze vlucht pas over vier dagen gaat, ben ik al in de fase van het reflecteren beland. Alsof de herinnering te vroeg is ingezet en overlapt met het heden. De Nepalese impulsen onderscheiden zich niet meer van elkaar, ze vallen direct in de grote kist met plakker ‘Nepal’. De camera haalt het buitenlicht niet vandaag. Ik zwerf door de stad en dwaal langs het meer, drink een lassi of een kokosnoot – wat zich als eerste aandient. Maar misschien, als ik iets minder moe was geweest, dan had ik nog midden in mijn Nepalese verblijf gestaan. Als ik wat minder had moeten overleven afgelopen week, dan had ik de toeters nog gehoord, de frituurlucht nog geroken, de grote bruine ogen van al die kiddo’s gewurmd in een doek op de rug van hun mama nog gezien. Ik ben dood op. Zelfs al sliep ik vannacht tien uur en kijk ik inmiddels een dagdeel loom uit over het water, dan nog ontbreekt de energie om geïnspireerd te raken. Marcel …

Na een halve maand in Nepal heb ik geen idee wat als eerst geschreven moet worden. Ik zit momenteel in het relatieve paradijs van Pokhara, ten Westen van Kathmandu, waar boottochtjes over het meer en pashminasjaals tussen de hipstertentjes het meest relevant zijn. Een cocktail zoals Wiskey Sour kost 285 rps, nog geen drie euro. Angel en Marcel zijn niet te motiveren voor een cocktailavond, maar als ik me niet in kan houden, dan zijn er genoeg reizigers om van de straat te plukken. Geïnspireerd door Pokhara dwalen mijn gedachten vaak af naar het restaurant dat ik zelf op zou willen zetten. Zolang je niet van de toeristische paden afwijkt is Nepal erop gericht om het verblijf van de toerist zo comfortabel en Westers mogelijk te laten verlopen. Je hoeft hier niet persé te lijden onder een afwijkend idee van hygiëne en kunt rustig je toekomst uitwerken zonder spirituele afleiding of shock vanwege de praktijk in de derdewereld. Maar als je wilt, is er genoeg om over na te denken dat betrekking heeft op een …

Over precies een week ga ik met Angel en Marcel naar Nepal. Ongeveer een week geleden hebben we de tickets geboekt. Dit valt wel onder de noemer spontaan. Zelfs ik vind het vrij spontaan. Een vlucht op zich is snel gevonden en de plotselinge wending is mijn leven niet persé vreemd. Maar Nepal? De Himalaya? Ik hoop dat het vliegtuig niet neerstort. En ik hoop dat Angel het trekt. Hij is 62 en loopt nog fit door huis, maar wat Nepal met zijn tred uithaalt… Kathmandu lijkt me niet ingericht voor Westerse gepensioneerden. Maar er ligt een twinkeling in zijn  bruine ogen, echt waar, een onzekere twinkeling die niet kan ontsnappen. Ik probeer de gedachten aan Nepal te laten passeren zolang ze niet gaan over het organiseren van mijn visum. Zojuist nam ik een kop lauwe koffie op de veranda aan de achterzijde van het huis en daagde het me plotseling waarom. Ik ga namelijk op een avontuur waarvan ik de grote lijnen hier ter plekke kan uitschrijven. Daarmee bedoel ik niet de logistiek, van …

‘Papie’, zegt Marcel. ‘We gaan naar Nepal’. De vader van Marcel doet een siësta op de bank in de woonkamer. Hij opent zijn ogen en ziet de grijns van zijn zoon op nog geen twintig centimeter van zijn eigen gezicht. ‘We gaan naar Nepal’, herhaalt Marcel. Hij mompelt wat. ‘En?’ vraag ik als Marcel later mijn kant op komt. ‘Ja.’ Die grijns is er nog. ‘En jij?’ Naar Nepal, heel November, uit het niets, uit de spontaniteit van Marcel, uit het universum van waarom-niet; ga ik mee of blijf ik thuis? Waarom niet ja. Misschien is het geen ideale voorbereiding voor de examens, maar Marcel beloofd me dat we gaan klimmen, dat je sowieso in Nepal kunt klimmen, en anders trekken we ons wel ergens aan op. Dan ren ik een rondje door de Himalaya en doe ik sit-ups in een klooster. Een tocht in het hoog, hoog, hooggebergte zou overigens niet misstaan op de tochtenlijst. ‘Kunnen we met al het materiaal het vliegtuig in?’ ‘Ja joh.’ De vader van Marcel is sinds ruim een …