‘Papie’, zegt Marcel. ‘We gaan naar Nepal’.
De vader van Marcel doet een siësta op de bank in de woonkamer. Hij opent zijn ogen en ziet de grijns van zijn zoon op nog geen twintig centimeter van zijn eigen gezicht. ‘We gaan naar Nepal’, herhaalt Marcel.
Hij mompelt wat.

‘En?’ vraag ik als Marcel later mijn kant op komt.
‘Ja.’ Die grijns is er nog. ‘En jij?’

Naar Nepal, heel November, uit het niets, uit de spontaniteit van Marcel, uit het universum van waarom-niet; ga ik mee of blijf ik thuis? Waarom niet ja. Misschien is het geen ideale voorbereiding voor de examens, maar Marcel beloofd me dat we gaan klimmen, dat je sowieso in Nepal kunt klimmen, en anders trekken we ons wel ergens aan op. Dan ren ik een rondje door de Himalaya en doe ik sit-ups in een klooster. Een tocht in het hoog, hoog, hooggebergte zou overigens niet misstaan op de tochtenlijst. ‘Kunnen we met al het materiaal het vliegtuig in?’
‘Ja joh.’

De vader van Marcel is sinds ruim een halfjaar met pensioen en het blijkt best lastig om plotseling zoveel tijd te hebben. Zoveel nadenken. Elke dag een dagprogramma uit de grond stampen. Een leven lang werken bereid je niet specifiek voor op de jaren die daarna komen. Dan zit er niets anders op dan met een zeilboot de wereld over varen, onmisbaar worden in de opvoeding van de kleinkinderen of met je zoon en zijn vriendin een maand in Nepal naar inzichten zoeken (of een hond nemen, toch mama papa, hond, hond, hond? Woef?)

De tickets zijn geboekt. Ik heb zelfs nog een ticket naar Nederland geboekt, vlak voor de gang naar Nepal, zodat ik het thuisfront gedag kan zeggen. Onze lieve kat is helaas naar de hemel vertrokken, maar die reïncarneert ongetwijfeld in een Nepalese berggeit.

De vader van Marcel loopt lichtelijk overdondert door het huis. Naar Nepal, dus. Waarom niet.