Over precies een week ga ik met Angel en Marcel naar Nepal. Ongeveer een week geleden hebben we de tickets geboekt. Dit valt wel onder de noemer spontaan. Zelfs ik vind het vrij spontaan. Een vlucht op zich is snel gevonden en de plotselinge wending is mijn leven niet persé vreemd. Maar Nepal? De Himalaya?

Ik hoop dat het vliegtuig niet neerstort. En ik hoop dat Angel het trekt. Hij is 62 en loopt nog fit door huis, maar wat Nepal met zijn tred uithaalt… Kathmandu lijkt me niet ingericht voor Westerse gepensioneerden. Maar er ligt een twinkeling in zijn  bruine ogen, echt waar, een onzekere twinkeling die niet kan ontsnappen.

Ik probeer de gedachten aan Nepal te laten passeren zolang ze niet gaan over het organiseren van mijn visum. Zojuist nam ik een kop lauwe koffie op de veranda aan de achterzijde van het huis en daagde het me plotseling waarom. Ik ga namelijk op een avontuur waarvan ik de grote lijnen hier ter plekke kan uitschrijven. Daarmee bedoel ik niet de logistiek, van de logistiek heb ik geen idee, maar ik doel op de gehele ervaring. Ik ga zien wat ik al heb gezien in documentaires en ruiken wat al tig keer aan me is omschreven als een specifieke mengeling van geuren. Meer van dat.

Wat die hele sloot aan twintigjarige reizigers al heeft uitgeplozen in reisverslagen op het internet wordt de komende maand gecopy-pasted in mijn wezen. Armoede, massatoerisme, authentieke ervaringen met locals, natuur, vrijheid, overvloed aan indrukken, verveling, hectiek, dat het hier toch wel anders werkt, overweldigend, ik als westerling, ik als experiment, ik als emotioneel wezen; één ding staat als een paal boven water en dat is dat ik terug zal komen als een ander mens. Toch? Wat kan ik nog fotograferen dat niet al op Instagram is gepubliceerd? Waar in godsnaam zal ik over kunnen schrijven? Over een ander mens dat iedereen al kent?

Ik vestig al mijn hoop op Angel, de gepensioneerde bankmedewerker, want die staan doorgaans niet op de paklijst. Maar ik vrees de teleurstelling. Ik vrees het moment waarop de pen in mijn hand boven een blocnote zweeft en ik ondanks de intensiteit van mijn eigen Nepalervaring op zoek moet naar originaliteit.

Misschien denk je nu ‘houdt die ervaring dan voor jezelf’ en dat zou inderdaad een oplossing zijn. Dan kan ik ongegeneerd gaan zitten veranderen in een voorspelbare directie en precies datgene denken wat jullie allemaal al eens gedacht hebben onder de invloed van een magistraal andere wereld. Prima. Maar ik ben een schrijfster.

Kom op, Angel, redt me van deze teloorgang.