Terwijl ik nog in Pokhara ben en onze vlucht pas over vier dagen gaat, ben ik al in de fase van het reflecteren beland. Alsof de herinnering te vroeg is ingezet en overlapt met het heden. De Nepalese impulsen onderscheiden zich niet meer van elkaar, ze vallen direct in de grote kist met plakker ‘Nepal’. De camera haalt het buitenlicht niet vandaag. Ik zwerf door de stad en dwaal langs het meer, drink een lassi of een kokosnoot – wat zich als eerste aandient.

Maar misschien, als ik iets minder moe was geweest, dan had ik nog midden in mijn Nepalese verblijf gestaan. Als ik wat minder had moeten overleven afgelopen week, dan had ik de toeters nog gehoord, de frituurlucht nog geroken, de grote bruine ogen van al die kiddo’s gewurmd in een doek op de rug van hun mama nog gezien. Ik ben dood op. Zelfs al sliep ik vannacht tien uur en kijk ik inmiddels een dagdeel loom uit over het water, dan nog ontbreekt de energie om geïnspireerd te raken.

Marcel en ik gooiden het roer om zodra we zijn vader achterlieten bij de Butterfly Inn in Centrum Pokhara voor de beklimming van de onbekende berg. Het eerste halfuur van de Annapurna Sanctuary Trek vormde het gewicht van onze tassen nog een mooie anekdote, maar nadat we het eerste dorp waren gepasseerd, realiseerden we ons wat we onszelf die week zouden aandoen. En we hadden geen tijd. We konden niet rusten. Het pad richting de bergen liep steil omhoog en dan weer steil naar beneden. We gingen door in het donker en zetten onze tent pas op toen we beiden door onze poten zakten. Dag twee maakte ons niet sterker. ‘s Middags was het zo warm dat Marcel het opgaf, alles, maar net toen ik me had neergelegd bij de teloorgang van het grote, belachelijke avontuur hervond hij zijn krachten. Dag drie bracht ons op 3700 meter, waar kachels ontbraken en de vrieskou geen hindernis zag in de extra deken die we van een guesthouse leenden. We hadden het beginpunt van onze beklimming bereikt, maar de onbekende berg lag voorbij een diepe canyon die we nooit snel genoeg zouden overbruggen, gegeven de tijd die we nodig hadden om weer thuis te komen. En één van de grapjes die we onderweg hadden gemaakt werd waarheid: het weer betrok op de dag van aankomst.

Dan maar ‘Tent Peak’, was onze conclusie: Een commerciële expeditietop, 5700m, niet technisch, wel mooi uitzicht, waarschijnlijk zo’n duizend keer beklommen. Dan waren onze tassen voor niets bepakt met al dat materiaal, maar hadden we op z’n minst een hoogtepunt (overigens: we sliepen praktisch naast de Annapurna’s en Mount Fishtail stak prominent achter ons uit; tijdens al dat afzien bevonden we ons tussen de sterren van de Himalaya).

Maar wat vonden we bij verassing links van ons, op weg naar het eerste basiskamp van de Tent Peak? Een bevroren waterval over de lengte van een berg, geperst tussen de wanden van een mistige kloof, dik ijs voor zo’n vierhonderd meter. Ik zag Marcels blik en wist dat onze koers zich weer zou wijzigen.

De beklimming en de terugweg deden qua intensiteit niet onder voor de heenweg. Als ik nu naar mijn lichaam luister, denk ik dat er zelfs sprake is geweest van een optelsom. Ik heb acht dagen aan uitputting te verteren. Misschien, dus, dat Nepal daarom even niet binnenkomt.

Waarschijnlijk, hopelijk, zal ik nooit meer zo’n frats als afgelopen week uithalen. Maar de lassi smaakt wel heel goed vandaag. En al begint de herinnering aan Nepal vroegtijdig: ik waan me in soort gedrogeerde tevredenheid. Een acceptatie die me ongeïnspireerd, maar wel schaapachtig naar de bootjes op het meer laat kijken, die nu geheel volgens de romantische setting van Pokhara, door het weerkaatsende licht van de ondergaande zon varen. Als de komende dagen dezelfde vorm aannemen, dan win ik misschien weinig meer aan diepgang, maar stap ik wel zielsgelukkig het vliegtuig in.