In het centrum van Briançon kun je sinds een paar dagen weer bollen wol kopen. Omdat Macron pas elf december beslist over de opening van de skistations en de hellingen daarbij nog altijd groen zien als gras– ik heb sneeuw voor mijn verjaardag gevraagd – loop ik tussen de hoge schappen door op zoek naar mooie kleuren voor mijn nieuwe tijdsbesteding : Breien.

Je zou je kunnen afvragen waar die nieuwe tijdbesteding vandaan komt. Het antwoord is simpel: Nederland. Mijn moeder had een tasje met breinaalden en bolletjes wol meegenomen. Sindsdien ligt het huis vol vierkante oefenlapjes met patronen die soms nog niet helemaal te onderscheiden zijn van breifoutjes (opeenvolgingen van breifoutjes, zou je ook wel kunnen zeggen).

Nu, die wolwinkel is best wel interessant: het licht is er gedimd, de eigenaresse komt altijd direct uit een onverwachte hoek tevoorschijn, haar man verschijnt stilletjes iets later. Rechts van de ingang staat een donkerhouten bar die zich door de hele ruimte uitstrekt, daarop een ouderwetse kassa, een 19 jaar oude kat en een reeks aan siropen (aardbeisiroop, perziksiroop…). Het lijkt nog het meest alsof ze een wolwinkel hebben geopend in een oude bar en de bar maar gewoon hebben laten staan. De rest van de winkel bestaat uit wanden met wol, stellages vol kleurrijke bolletjes met elk een vergeelde sticker. ‘Niet aanzitten’ staat erop geschreven. Het zou me niet verbazen als de bolletjes op een dag bij het openen van de deur massaal naar buiten komen rollen omdat iemand toch aan het uiteinde van een bolletje heeft getrokken.

Tussen de stellages staan de breisels van het echtpaar zelf tentoon, voornamelijk truien, die er indrukwekkend uitzien nu ik weet wat breien is. Ze zijn peperduur en niet heel mooi. Gek genoeg verkopen ze ook bikini’s, kinderspeelgoed en dus eveneens limonade en zelfs koffie. Als je niet oppast loop je een naakte paspop omver.

Omdat je bij binnenkomst direct in de houtgreep wordt gelegd door de kleine Franse breidster en pas weg lijkt te mogen wanneer je minstens drie bolletjes hebt afgerekend, het liefst merino, ligt er nu wol op tafel voor een bedrag van 26 euro. Ik weet niet of ik het aandurf om er mijn breinaald in te steken.

– Met dank aan mijn moeder voor de warme toegang tot de wereld van het breien!

(Nu ik averechts kan breien zit ik soms tot ’s avonds laat op de bank, nieuwsgierig naar de uitkomst van een zelfverzonnen patroon. Het leukste is dat het dan voelt alsof mijn moeder gewoon nog naast me op de bank zit, en me onterecht complimenten geeft over mijn breiwerk (haar lapjes onderscheid je op barlengte afstand nog van de mijne)).