Afgelopen twee weken zaten vol emoties. Ik heb namelijk geskied in het station, eerst in Zwitserland en daarna (wederom) met de CRET.

Je zou niet zeggen dat skiën een emotionele aangelegenheid is, tenzij de knappe skileraar na winters lang circuleren in hetzelfde station nog steeds geen hint van interesse toont of je kleine broertje plotseling harder skiet dan jij.

In elk ander geval is skiën toch wel gewoon dat zonnetje op de sneeuw, spanning en euforie van het gesjees over de pistes of door het bos, glijdend richting het biertje in het dal.

De afgelopen vijf jaar heb ik echter zo hard gewerkt om de sport onder de knie te krijgen dat elke afdaling, misschien zelfs wel elke bocht, iets groots in me losmaakt. Ofwel gevoelens van beheersing, van vrijheid en dankbaarheid wanneer ik gewoon hop-hop-hop ski, ofwel teleurstelling, frustratie, het totaalpakket aan waarom-de-**** is dit zo moeilijk en ben ik zo dramatisch incapabel.

Feit is dat ik eigenlijk nog nooit zo hard voor iets heb moeten werken. Toen ik eventjes besloot om het ski-examen van de ENSA te halen realiseerde ik me absoluut niet welk soort investering die keuze inhield; niet hoeveel tijd en geld erin zouden gaan zitten en hoeveel andere dingen ik ervoor opzij zou moeten zetten, niet hoezeer ik mezelf keer op keer fysiek en mentaal zou moeten uitdagen.

Wat helpt is dat ik totaal hotel de botel verliefd ben geworden op de sensatie van het skiën zelf en de wereld waar ik doorheen glijd. Die spierwitte, magische, besneeuwde vrijheid… (ja, dat bestaat).

Wat niet helpt is dat ik van nature niet zo’n waaghals ben en ik me constant aan mijn eigen haren over mijn eigen grenzen moet sleuren, zowel wat betreft mijn snelheid als het grote plonger dans la pente (wanneer het zeg maar steil is). 

Het eindresultaat?

Dat varieert.

De eerste paar dagen in Zwitserland skiede ik om vooralsnog onbekende redenen dermate beroerd dat Thibault en ik ons beiden afvroegen of het überhaupt zin had om mij dit jaar aan de ENSA te presenteren. Daarna regende het op hoogte en was de sneeuw zo zwaar dat hors-piste skiën om nogal extreme technieken vroeg. Echt leuk was die regen daarbij niet.

Tegen de tijd dat de CRET begon stond ik echter redelijk zeker en vrolijk (!!) in mijn skischoenen. De technische oefeningen gingen goed (daar gooiden ze me immers al jaren mee dood) en mijn zelfvertrouwen nam een redelijke vorm aan.

Toen mijn lievelingsskimaatje woensdagochtend haar kniebanden scheurde tijdens de opwarming en doodleuk afgevoerd werd in de banaan, liep mijn goggle echter vol met tranen. Skiën was een verschrikkelijke shitsport en wij waren allen geestelijk gestoord om er zo achteloos onze dromen mee in te vullen en onze knieën aan op te offeren.

Die middag lukte het me echter eindelijk om iets te corrigeren dat me al tijden dwars zat (het afronden van mijn linkerbocht) en was ik de bazin van de witte wereld.

Mijn eindcijfer afgelopen vrijdag kwam daarom nogal hard aan: een zesje.

Een zesje.

Ik was woedend op mezelf, zo teleurgesteld, zo triest dat ik na vijf jaar training uitkwam op een zesje. Dat ik al die tijd zo verschrikkelijk had gehouden van iets dat absoluut niet van mij hield.

Het probleem was natuurlijk mijn snelheid geweest, het eentonige ritme waarin ik naar beneden was geskied. Mijn bochten zijn misschien mooi rond, technisch gezien valt er weinig op aan te merken, maar de jury valt in slaap nog voor ik langs glijd. Ze noemen me een metronoom.

Als metronoom kan ik overigens de examens halen; een zesje is immers een voldoende. Maar het voelt als falen.

Nu was er toch nog een klein lichtpuntje. Yann de magiër, de opleider die skiet als een gazelle, vroeg me de allerlaatste afdaling om achter hem aan te skiën, iets wat ik normaal gesproken vermijd omdat hij veel te snel gaat. Natuurlijk hield ik hem niet bij, terwijl hij zelf ongetwijfeld skiede op twintig procent van zijn kunnen, maar in mijn poging hem te volgen, met variërende ritmes en relatieve snelheid, heb ik gemerkt dat ik mijn grenzen misschien makkelijker op kan schuiven dan ik denk. En dat voelt goed.

Natuurlijk moet ik het allemaal niet zo serieus nemen. Er zal ongetwijfeld een dag komen waarop ik mijn niveau loslaat en ski zoals de anderen: glijdend richting het biertje in het dal. Maar ik heb toch het idee dat mijn jarenlange gevecht voor een correcte afdaling me iets leert, elke dag weer. Dat het op de een of andere manier goed voor me is om ergens hard voor te werken, zelfs al is het zoiets futiels als skiën. Misschien is dat een optimistische gedachte om mezelf te kalmeren wanneer ik faal, maar zolang ik er zelf in geloof, zet ik nog eventjes door.