Een van de jongens van de CRET wordt midden in de week vader van een tweede dochtertje. Ik mag zijn plek overnemen en ski voor twee laatste dagen mee met de groep. Het is zo’n buitenkans dat ik alleen maar kan genieten. Zelfs mijn ski’s voelen zich bevrijd. Twee dagen lang klopt elk detail binnen mijn leven. De bewegingen, het wit. De examens verdwijnen ver naar de achtergrond en het enige wat ik eventueel nog wil, is laten zien aan mijn opleiders dat ik goed kan skiën. Zij hebben me immers onder hun vleugels gehad sinds ik kwam aanglijden in pizzapunt, geen woord Frans dat uit mijn mond kwam.
Nu voel ik me een skiër, een van hen. Niet zo snel, niet zo technisch, maar op mijn plek.
Voor het eerst wil ik niet dat het over is. Ik zou alles weer opnieuw doen. Bij het afscheid weet ik niet zo goed wat ik tegen mijn opleiders moet zeggen om mijn dankbaarheid te uiten. Wat ze me gegeven hebben is veel groter dan een eventueel ticket naar de ENSA. Ze hebben geen idee, ik bevat het zelf nauwelijks. Ik voel me in betoverde harmonie met de wereld die ik vijf jaar geleden voor het eerst binnenliep, die witte wereld waar ik op de een of andere manier vandaan leek te komen. Ik ben eindelijk thuis. Maar tegenover me staat een stel bergmannen waartegen ik dit soort geromantiseerde taal niet durf uit te slaan. Ik neem het grootste deel van mijn dankbaarheid daarom mee terug naar Briançon, waar ik moe en zielsgelukkig op de bank neerplof en dit verhaal schrijf.
Misschien moet ik maar een taart voor ze bakken.
RUBY ELIZABETH 
Zo ga je van een diep dal naar een enorme piek. Het gaat allemaal over hetzelfde; ‘Liefde’.
Wat mooi om te zien hoe jij je langzaam in je omgeving inpast.
Er is geen sterker kompas dan liefde, dus het komt goed.
Nu ‘heelblijven’, afskien en dan natuurlijk taart bakken.
De bergen hebben je niet voor niets gekozen.
X
Lieve Dick dankjewel! Voor al je mooie commentaren!
We doen het nu rustig aan hier tot de 17e (examendatum).
Geen sterker kompas dan de liefde 😀 Jaaa!
Nu hopen dat de ENSA me ook kiest hahaha.
Zo mooi verwoord ‘de witte wereld waar ik op een of andere manier vandaan leek te komen”.
Dankjewel 😀 Zo voelt het echt!
Taart. Goed idee. Dat gaan ze fijn vinden.
Zo fijn hoe jij je emoties durft te laten lezen. Ik ga er elke keer in mee. Ik ben blij met jou, of droevig, of moedig. You make my day!
Ahh ik begin jou verhalen wel te missen inmiddels! Nu weet ik niet meer hoe het erbij staat in het dorpje! En de tuin! En de bergen!
Zondag komt er eentje. Beloofd! xx