Een enorme kist met olieverf komt aan in La Vachette. Ik open de kist, ruik de donkerhouten binnenkant en zie vierentwintig tubes met verschillende kleuren, potjes met doorzichtige formules, kwasten, een mes, een doek, een pallet. Allemaal emoties om te mengen, wereldmakers, fantasie-instrumenten.

Omdat ik nog nooit met olieverf heb gewerkt, kijk ik alvorens in willekeurige tubes te knijpen naar reeksen YouTube filmpjes waar ik onverwacht maar direct doodsbang van word. Zo bang dat ik de kist geschrokken sluit en twee weken lang in een donkere hoek leg. Want olieverfschilderijen riskeren te verpulveren of nooit meer op te drogen, de media zijn giftig en dan is er ook nog iets met lagen, waarden, compositie, lichtval, kleurgebruik, perspectief en stijl – een eigen welteverstaan.

Wanneer ik eindelijk een beetje blauw uit een tube durf te knijpen, en een beetje rood en oranje en toch ook groen, en dat zo een beetje meng met wit of elkaar, ben ik echter niet zo bang meer. De kleuren zijn veel te aantrekkelijk. Ik wil ze allemaal zien en aanraken en door elkaar heen smeren.

Het gaat meteen helemaal mis en toch ook helemaal goed; ik heb geen idee waar ik mee bezig ben maar merk dat de verf zelf al het een en ander aangeeft en schilder een sneeuwluipaard met een te klein oog, de buurman onder een lucht die wat misselijk lijkt en twee katten (Sjaak en Sjef) in een bos of boven gras of wie zal het zeggen. 

Wat ik leer: de kohl van potloodstrepen mengt zich genadeloos met de verf en als je ergens niet blij mee bent kun je het gewoon van het doek vegen. Maak een paar schilderijen tegelijkertijd want anders moet je de hele tijd wachten op de laatste verflaag om te drogen en sommige kleuren zijn niet wat je denkt.
Wat ik nog moet leren: al het andere.

Soms luister ik naar Bob Ross of blader ik op aanraden van mijn artistieke zus door David Hockney, A Chronology. Tigrou blijkt een topmodel en Thibault eveneens wanneer hij onderuitgezakt schaakt op zijn telefoon en met een ernstige blik naar zijn schermpje staart. Ook de besneeuwde bergdorpen doen het goed. Mijn kist vol avontuur staat wijd open op de kamervloer en zolang ze daar de passage blokkeert, valt de hele wereld eventueel te schilderen.

Met eindeloos veel dank aan de bron van de olieverf.

p.s. Tips zijn errrrggg welkom.