Aan tafel met de ouders en grootouders van Thibault, Fieke aan mijn zijde en stapels lege oester- en slakkenhuizen op mijn bord, glimlachte ik van oor tot oor. Zonder het kerstcadeau dat krap een dag ervoor mijn mond in was geschroefd, had ik dat niet gedaan.

Gedurende het acht uur lange kerstmaal hield ik mijn brede lach nog steeds, af en toe, onbedoeld in. Gewoonte. Zelfs onder invloed van champagne, wijn en cognac betrapte ik mezelf erop en gaf mijn mondhoeken toch nog vrij spel. Dan besefte ik hoé groot het cadeau precies was geweest.

Nog groter zelfs dan alleen het verdwijnen van het gat in mijn mond.

Toen ik 23 december na de laatste behandeling bij de tandarts in de spiegel keek, zag ik tranen in mijn ogen. Dat was deels vanwege de liefde die om de hele operatie hing, het gevoel er niet alleen voor te staan, en deels omdat het een best wel uitdagende en soms ook wel moeilijke periode een beetje kon afsluiten.

Inmiddels laten de Fransen alle oesters en slakken weer een paar dagen met rust, ben ik aan mijn tand gewend en glimlach ik er als vanouds op los. Maar in die glimlach zal voortaan altijd mijn dankbaarheid zitten voor zo een spontaan, lief, groot en eindeloos waardevol gebaar van twee hele dierbare mensen.

Dank jullie wel.