Ik zat in zo’n grote up (denk aan een gekleurde luchtballon in een zonovergoten landschap met schitterende rivieren en oeroude bomen) dat mijn eigen stapelbed en twee vechtende huisgenoten me weinig konden schelen. Mijn geest functioneerde op basis van dopamine en mijn lichaam luisterde naar mijn skileraren en mijzelf. De bergen deden zich  groot, mysterieus en waanzinnig voor (want ze zijn groot, mysterieus en waanzinnig!) en ik was een avonturier in mijn eigen bijzondere wereld. Er zat dus een dalletje aan te komen. Dat het een dalletje was dat ik verschrikkelijk goed kende had ik echter niet verwacht. De MCL van mijn rechterknie (precies die van vorig jaar) ligt weer in de kreukels. Niet omdat ‘ie nog zwak was, maar omdat ik wederom verkeerd gevallen ben. Grote pech voor de MCL. Weer strompel ik door het leven met een pijnlijke en stijve knie en een belangrijk examen in de nabije toekomst. Het voelt alsof de Goden grenzeloos van mijn lot van het afgelopen jaar hebben genoten en de soap nog een keer wilden afdraaien. Maar …

We hadden allemaal een passie die haaks stond op het humeur van moeder natuur. We wilden sneeuw om er met een grote grijns overheen te glijden, maar de lucht bleef helderblauw. Soms zagen we weerberichten vol zware wolken met ladingen sneeuw, maar die bleven hangen achter de kaders van het computerscherm, terwijl de zon zich elke morgen enthousiast in de hemel nestelde. De laag sneeuw die resteerde, stamde nog uit november en zag blauw van passerende skiërs. Echter, afgelopen vrijdag dansten de auto’s plotseling van de weg, de greppel in, onder een laag sneeuw. Ik was op pad met Ben. We tuften voorzichtig langs de slachtoffers in zijn grote oude bus, met vier wielen die soms grip op de weg verloren. Alles en iedereen droeg een wit hoedje, en overal dwarrelde het. Op aanraden van Fieke bezochten we het skistation van Serre Eyraud. Met een beetje moeite onderscheidde we de kantine onderaan de pistes als een berg sneeuw met glazen deuren. We klopten onze schoenen uit en keken om de hoek van de deur; een …

Het ging ongeveer als volgt: Marcel en ik deden mogultraining op pistes die fanatiek voor ons waren voorbereid door honderden voorgangers (voor zij die Chamonix kennen: Grands Montets, La Herse). De heuvels waren minstens van heuphoogte en als een virus verspreid over elke begaanbare flank van Lognan. Je moet er even bij stilstaan hoe vreemd dat eigenlijk is. Hectares aan kleine heuvels in het ondergesneeuwde territorium van de mens, ik kan me voorstellen dat de Chamois zich afvraagt waar ons soort zich mee amuseert. Als je mij drie jaar geleden op zulk terrein had gedropt, de skiliften buiten zicht, dan had ik rondgekeken of er niet ergens een groep aliens rondliep. Hoe dan ook, het was belangrijk dat we de afdaling over die heuvels onder de knie kregen. En ik ging eindelijk vooruit, wist mijn lijf stil te houden terwijl mijn benen zich lieten meevoeren door de sluizen van het maanlandschap. Nog een petit peu d’engagement en ik zou op niveau zitten. Hoog in La Herse zagen we ons menssoort ploeteren door het terrein. Hé, …

Een week geleden ontving ik de convocation van de ENSA waarin ze me uitnodigen voor de examens. Bij het zien van die van Marcel vorig jaar werd ik plaatsvervangend nerveus; bij het zien van mijn eigen ben ik naar La Panière gestrompeld voor een maxi-croissant en een muffin en heb ik een uur lang voor me uitgestaard. Wat is je plan B? – vroeg mijn vader me gisteren over de telefoon. Plan B was nog lang niet ouderproof, hing ergens tussen mijn schaapachtige fantasieën over de toekomst en zat vol glitter en glinstering van dromen die nog niet in contact waren geweest met de realiteit. Een waardige concurrent van Plan A, maar allerminst concreet. Ik dacht aan alle plekken die ik wilde bezoeken: Parijs, Granada, New York en Rio de Janeiro, Argentinië en Chili, de bergen van Patagonia en wederom Siurana. Ik dacht aan de dingen die ik wilde doen: Schrijven, klimmen, muziek maken, fotograferen, nieuwe mensen leren kennen en nieuwe dingen leren. Ik dacht aan de dingen die moesten: Geld verdienen en mijn rijbewijs …

Ik was ervan overtuigd dat ik goed was in het omgaan met tegenslag, maar na twee weken wil ik nog steeds skiërs pootjehaken en sneeuwvlokken terug de hemel in sturen. Marcels verhalen over de afgelopen CRET-week maken me jaloers. Hoe meer zij trainen, hoe kanslozer ik me voel. Ik was wel de laatste die zich een maandlange siësta voor het examen kon veroorloven. Mijn zelfvertrouwen is in zijn geheel blijven hangen achter de mogul die mijn ondergang inzette. Het voelt als een grap om in dit stadium nog hoop op succes te cultiveren. Wat is er gebeurt met de weg ernaartoe? Het is moeilijk om die te waarderen vanuit horizontale positie. Hoe langer ik op de bank lig, hoe meer ik geneigd ben om mezelf te distantiëren van het traject. Ik zou het graag opgeven om te voorkomen dat ik nog een maand lang dobber in frustratie en daarna in lijn der verwachting het examen faal. Het vereist nogal wat optimistisch vermogen om deze tegenslag te zien als een leermoment of gelegenheid om door te zetten. …