Zo’n ski-examen eist een hoop aandacht op. Door mijn achterstand kan ik me geen ontspannen houding veroorloven; gedrag dat afwijkt van het obsessieve tast immers mijn slagingskansen aan. Boeddha blijft daarom buiten de deur en binnenshuis resideert maar één paard om op te wedden.

Op momenten dat ik het vertrouwen in mijzelf, de toekomst of de ski’s verlies, ben ik geneigd om uit te zoomen en het idee tamelijk belachelijk te vinden. Waarom doe ik dit? Welke mensheid wordt hiermee gered? Wat legitimeert de zelfobsessie? Is de weg ernaartoe nog waardevol genoeg? Op die momenten: Nee.

Op de momenten dat ik plotseling, eindelijk, weer een sensatie van controle heb, dan stel ik mezelf geen vragen meer. Het is gek hoe ‘vrijheid’ volgt uit een systeem van conventies en herhaling. Een gecontroleerde afdaling opent alle sluizen van het gelukhormoon.

Toch zou ik graag af en toe even op de rem willen trappen. Een adempauze, relativering, zodat alles omtrent ski’s – die twee op wereldschaal bizar nutteloze, overschatte plankjes – wat minder belangrijk zou zijn.

Maar nu op de rem trappen? Dat zou wel het domste zijn wat ik in dit stadium zou kunnen doen.

Ik haal enigszins de druk van de ketel met de gedachten dat ik, als ik het examen niet haal, ga reizen in Zuid-Amerika. Het helpt daarbij enorm om te denken dat ze allemaal knettergek zijn – de alpinisten, de ENSA, de CRET, skiërs in het algemeen. Ondertussen werk ik de plattegrond uit van het restaurant dat ik wil opzetten en open ik, op stille momenten, het document met mijn roman, dat telkens een paar regels groter wordt.

De meest effectieve methode om me af te leiden van dat ene paard binnenshuis blijkt onverwacht de schilderkunst, want dan zet ik mezelf aan de keukentafel met wat kinderverf en leeg papier, en schilder ik de minst prestigieuze vormen mogelijk. Dan zie ik Boeddha door het keukenraam naar binnen kruipen en ontspan ik tot in het diepste van mijn wezen.

(Foto’s: Jaap de Witte  https://www.flickr.com/photos/persijnenburg/sets/72157689846714892)