De reusachtige, ouderwetse houten pickel in de woonkamer doet prima dienst als wandelstok, een potentieel dat ik er nooit eerder in heb hoeven zien. Gisteravond stopte ik een chocoladepizza zonder schuldgevoel in de oven en vanmorgen nam ik een schaamteloos lang bad. Marcel is buitenaards lief, geduldig en optimistisch en Adria’s relativerende humor heeft het juiste effect: Relativerend. Ik heb een excuus om mijn teennagels te lakken en alle seizoenen van Gilmore Girls af te draaien, waar ik oprecht van geniet, en mijn lichaam krijgt eindelijk een voldoende dosis rust. De sneeuw die vannacht is gevallen zal niet vrolijk onder mijn ski’s vandaan stuiven, maar laat zich gemakkelijk in een zakje scheppen, waardoor ik geen ijsblokjes in de vriezer hoef te leggen. Het enige probleem is dat de bus van Marcel vanwege de gladheid de weg naar Coupeau niet op kan en mijn benenwagen in nog onbekende mate naar de klote is, waardoor ik min of meer ben gestrand in mijn eigen chalet.

Dat het een blessure van de MCL (ligamentum collaterale tibiale in Nederlands) van de rechterknie is weet ik, na een flink staaltje zelfgedokter met behulp van het internet, vrij zeker. Schijnbaar zijn er drie gradaties van gruwelijkheid, waarvan de eerste na zo’n week geneest, de tweede langer dan een maand kan duren en de derde een game-over inhoudt. Als ik de derde had gehad, zou ik nu als een verslagen hoopje mens met een gezwollen, kleurrijke knie in de wachtkamer van het ziekenhuis zitten. We zitten dus nog relatief goed.

MAAR LAAT HET ALSJEBLIEFT GRADATIE ÉÉN VAN GRUWELIJKHEID ZIJN

Vanmiddag om half vier heb ik een afspraak met een fysio in het centrum. Het is vreemd dat ik hem of haar nodig heb voor het vonnis, terwijl ik mijn knie hier voor me heb liggen. Het ding zwijgt, zegt niet wat er aan de hand is, heeft veel te veel macht, de rechterknie, de onaangekondigde hoofdrolspeler van het komende tijdsbestek, doe me een gunst en wees niet kapot.