Ik zat in zo’n grote up (denk aan een gekleurde luchtballon in een zonovergoten landschap met schitterende rivieren en oeroude bomen) dat mijn eigen stapelbed en twee vechtende huisgenoten me weinig konden schelen. Mijn geest functioneerde op basis van dopamine en mijn lichaam luisterde naar mijn skileraren en mijzelf. De bergen deden zich  groot, mysterieus en waanzinnig voor (want ze zijn groot, mysterieus en waanzinnig!) en ik was een avonturier in mijn eigen bijzondere wereld.

Er zat dus een dalletje aan te komen. Dat het een dalletje was dat ik verschrikkelijk goed kende had ik echter niet verwacht.

De MCL van mijn rechterknie (precies die van vorig jaar) ligt weer in de kreukels. Niet omdat ‘ie nog zwak was, maar omdat ik wederom verkeerd gevallen ben. Grote pech voor de MCL. Weer strompel ik door het leven met een pijnlijke en stijve knie en een belangrijk examen in de nabije toekomst. Het voelt alsof de Goden grenzeloos van mijn lot van het afgelopen jaar hebben genoten en de soap nog een keer wilden afdraaien.

Maar er zijn een aantal grote verschillen: Ik ben inmiddels een expert en ik weet op basis van de pijn en de reactie van mijn knie dat dit slechts een eerste graad blessure is. Daarbij ben ik mentaal uitgerust voor het soort tegenslag (het gereedschap lag nog in de garage) en het belangrijkst: Ik zit op niveau wat betreft skiën. De hap die dit uit mijn trainingsschema zal nemen is overkomelijk.

Hoezeer de MCL dit keer is aangetast zal blijken uit de tijd die het kost om te revalideren. Ik heb gister even heel hard gehuild en met mezelf mee geleden, en daarna besloten om weer in de luchtballon te kruipen en over het landschap uit te kijken, want er is niets dat ik eraan kan veranderen. Optimisme is de enige aantrekkelijke manier om hiermee om te gaan, en de voorraad dopamine die ik afgelopen maanden heb aangelegd is denk ik groot genoeg om optimistisch te zijn tot aan het examen in maart.

Het enige waar ik tegenop zie is de tijd die ik in huis zal moeten spenderen, ergens tussen het stapelbed en de huisgenoten in. Misschien moet ik mijn revalidatietijd maar besteden aan een vluchtplan.