Een week geleden ontving ik de convocation van de ENSA waarin ze me uitnodigen voor de examens. Bij het zien van die van Marcel vorig jaar werd ik plaatsvervangend nerveus; bij het zien van mijn eigen ben ik naar La Panière gestrompeld voor een maxi-croissant en een muffin en heb ik een uur lang voor me uitgestaard.

Wat is je plan B? – vroeg mijn vader me gisteren over de telefoon. Plan B was nog lang niet ouderproof, hing ergens tussen mijn schaapachtige fantasieën over de toekomst en zat vol glitter en glinstering van dromen die nog niet in contact waren geweest met de realiteit. Een waardige concurrent van Plan A, maar allerminst concreet.

Ik dacht aan alle plekken die ik wilde bezoeken: Parijs, Granada, New York en Rio de Janeiro, Argentinië en Chili, de bergen van Patagonia en wederom Siurana.

Ik dacht aan de dingen die ik wilde doen: Schrijven, klimmen, muziek maken, fotograferen, nieuwe mensen leren kennen en nieuwe dingen leren.

Ik dacht aan de dingen die moesten: Geld verdienen en mijn rijbewijs halen.

Ik dacht aan de lange termijn: Een stekje vinden, gids worden, restaurant openen en mama worden.

Mijn plan B? Ik hing de telefoon op en moest lachen.