Ik heb zojuist ‘Valentijn’ gegoogeld om te verifiëren dat de ‘dag der geliefden’ vandaag is, veertien februari, want mijn opgesloten bestaan in Coupeau maakt me wereldvreemd en vergeetachtig. Het meest prominente zoekresultaat in beeld was een advertentie van de HEMA, en ik ben groot fan van HEMA, waardoor ik nu met spijt in het buitenland zit, want ik had Marcel graag een USB-stick roos van 8GB en een hartvormig thee-ei cadeau gedaan.

De ‘dag der geliefden’ is volgens mijn vriendje 23 april, Sant Jordi, wanneer Catalaanse mannen een roos aan Catalaanse vrouwen geven en Catalaanse vrouwen een boek aan Catalaanse mannen. Valentijn heeft geen betekenis voor hem, nog minder dan voor iemand die de traditie afschrijft als commerciële onzin. Hoe overtuig ik deze Catalaan van de noodzaak om een puntzak met zachte hartjessnoepjes voor mij te kopen?

Dit is mijn zesentwintigste Valentijn zonder puntzak met zachte hartjessnoepjes.

Gelukkig heb ik Marcel niet nodig om me te verkneukelen over onze liefde. Sterker nog, Marcel is vanmorgen vroeg vertrokken om te skiën, samen met de hele vallei omdat de lucht helderblauw zag en de poeder nog fris op de flanken lag. Alleen al een blik op de bergen maakt me momenteel diepongelukkig, waardoor ik totaal afhankelijk ben van triviale dingen zoals Valentijn om mijn goede humeur in stand te houden.

Er is een verhaal dat altijd in me opkomt wanneer ik denk aan Marcel en mij als echtpaar (grapje), dat ik eigenlijk nooit zo aan mensen vertel omdat er niet echt een climax in zit en ik überhaupt slecht ben in het vertellen van dit soort anekdotes.

Het was de zomer van 2016 en ik woonde nog niet zo lang bij Marcel in de ambulance. We stonden geparkeerd naast een veldje bovenin Argentière, waar veel klimmers in busjes kampeerden omdat de bomen schaduw gaven en de gemeente ’s zomers een klein toilethok neerzette. Ik kwam zojuist van het centrum en zag dat de deur van de ambulance open stond. Het was avond. In plaats van Marcel achter zijn accordeon, trof ik een pan linzen op het vuur. Voordat ik het gas dichtdraaide, liep ik een rondje over het parkeerterrein en riep Marcel, die zich zo goed verschool dat ik me zorgen begon te maken. Een derde van de linzen plakte verbrand aan de bodem van de pan. Ik kende Marcel misschien nog niet zoals nu, maar wist wel dat hij niet het type was om een pan op het vuur te vergeten.

Toen ben ik naar de prullenbakken gelopen en heb ik mijn vriendje gezocht tussen de vuilniszakken van Argentière. Niet omdat ik dacht dat ik zijn lijk daar zou vinden, maar omdat ik wist dat Marcel een fervent dumpsterdiver was en dat die prullenbakken drie meter diep konden zijn.

Uiteindelijk trof ik Marcel achter het houten huisje op het veld, in het gezelschap van twee uitbundige Basken die dermate amusant bleken dat hij de linzen was vergeten. Voor het eerst in onze relatie had ik me zorgen om hem gemaakt, écht zorgen, richting paniek zelfs. Maar dat is niet de reden waarom ik het incident zo helder in mijn herinnering heb staan. Van alle plekken waar je je vriendje zou kunnen gaan zoeken, ben ik als eerste naar de prullenbakken gelopen. Wie zoekt haar vriendje nou in de prullenbak?

Als ik één ding zou moeten noemen waarom ik zo veel van Marcel houdt, dan is het dit: Hij verbaasd me. Hij heeft me altijd verbaasd. Na onze hereniging realiseerde ik me hoe absurd het was dat ik naar hem had gezocht in de prullenbak, terwijl het op dat moment zo logisch had geleken. En dit was nog maar de prullenbak. Met Marcel weet je het nooit. Hij zou overal kunnen zijn. Zijn creativiteit en daadkracht maken de mogelijkheden grenzeloos. Met zijn manier van denken en handelen heeft hij mijn blik op de wereld geopend, en schijnbaar resulteert dat erin dat ik hem op de gekste plekken moet zoeken wanneer hij kwijt is. Dit is precies wat ik wil, een onvoorspelbare Marcel, zelfs al brengt dat het risico met zich mee dat ik ook onze kinderen op een dag in de prullenbak moet gaan zoeken.

Mijn Valentijn. Hij komt straks thuis. Ondanks zijn onvoorspelbaarheid weet ik vrij zeker dat hij me niet zal verassen met een puntzak vol zachte hartjessnoepjes en dat is dan wel jammer.

(Je kunt bij de HEMA ook gouden heliumballonnen kopen in de letters L,O,V en E. Als je wilt kun je dus ook VOL spellen, of LEO, of VOLLE LEO).