De laatste dag van de CRET kregen we het proba blanc voorgeschoteld. Ze lieten ons 900 meter stijgen, 500 meter afdalen en opnieuw 500 meter stijgen en dalen, op weg naar een serieuze eindbeoordeling. De tweede afdaling heb ik grotendeels rechtdoor geskied, want mijn bovenbenen konden de bochten niet meer opvangen. Mijn score was niet fantastisch en zeker niet afdoende, maar ik was blij dat ik genoeg had gefunctioneerd om aan het einde van de piste te komen. Na een helse rit in de bus van Marcel, van meer dan acht uur, die twee keer werd onderbroken doordat het loodzware gevaarte gruwelijk vast kwam te zit in de berm vanwege een glijsessie op de verijsde weg, kwamen we de volgende avond terug in Chamonix. In de zeikende regen. Mijn bergdorp zag er niet uit. Ik liet mijn benen los in het warme water van een bad in het chalet en zag ze voor het eerst in twee weken ontspannen. Zelfs mijn brein ontspande. Ik waste mijn haar met onzinnige dingen als avocadoshampoo, honingconditioner en een …

Ik had in mijn vorige blog gezegd dat ik mijn verbeterpunten zou publiceren en beken meteen maar dat ik geen idee heb hoe ik deze in een logische volgorde kan weergeven, omdat elk punt totaal afhankelijk is (of deel uitmaakt) van de andere punten en ik ze dus eigenlijk niet afzonderlijk kan omschrijven. Daarbij zijn ze in het Frans naar me gecommuniceerd en spreek ik de Nederlandse skitaal niet, dus vergeef me mijn vreemde woordkeuzes. Ik vrees dat deze blog meer verhelderende waarde zal hebben voor mijzelf dan amusementswaarde voor haar lezers. 1. De bocht Ik begin bij de bocht omdat je voor rechtdoor skiën niet zozeer opgeleid hoeft te worden. De termen die mijn Franse leraren graag gebruiken in relatie tot de bocht zijn dérapage (slippen), pivoter (draaien), engagement (inzet, betrokkenheid, waar-is-mijn-woordenboek), appui progressif (progressieve ondersteuning, steun, gewichtsplaatsing) en carf ( ‘beeldhouwwerk’  luidt de vertaling vanuit het Engels). Nu, een ‘goede’ bocht heeft drie fases (voor de amateuristische paint-tekening, zie hierboven): Fase I: Van haaks op de piste naar recht naar beneden Fase II: …

Gisteren rondde Marcel, drieëntwintig andere aspirantgidsen en ik de eerste week van de CRET af. Vijf dagen achter elkaar hebben we ons verstopt in skipakken en geskied van de vroege morgen tot aan zonsondergang. Nu zijn we moe. Vijfentwintig paar benen van hout. Dit weekend wordt er bijgeslapen, gegeten en veel water gedronken. Het skiprogramma van de CRET is vormgegeven door drie oude mannen met vriendelijke gerimpelde ogen en een wat jongere, door Salomon gesponseerde legende. Vriendelijk, geduldig, gepassioneerd, didactisch ijzersterk en zelf briljante skiërs: ze begeleiden ons in stijl langs de obstakels op weg naar de perfecte afdaling. Ik zou ze het liefst allemaal houden. Omdat we specifiek voor het probatoire worden opgeleid, leren ze ons skiën volgens de regels van de ENSA, wat wil zeggen: Technisch foutloos. Voor de start van de CRET wist ik niet eens hoe een goede skiër er precies uitzag. Ik keek vanuit de lift naar de poppetjes op de piste en oordeelde naar gelang een schimmig, esthetisch waanbeeld. Nu weet ik hoe nauw het luistert. Skiën is maar …

De regen probeert de sneeuw uit de vallei te spoelen en de wind blaast het poeder van de hooggelegen flanken. De bossen ogen donker, kaal en triest. Chalets druipen en krimpen met een meter, hun houten geraamte is plotseling weer zichtbaar. Een warme storm stopt onze lange, witte winter terug in de ladekast van onze hoop. Wat zijn we toch miezerig en afhankelijk. Gisteren nog daalden Marcel en ik af door een laag poeder zo hoog als ons onderstel. Hij nam me mee door het bos boven Lavancher, door de steile, diepe sneeuw van een ogenschijnlijk succesvolle winter, langs bomen die niet voor ons opzij gingen en mijn lef bevroren. Gedurende die ene afdaling verloor ik al het zelfvertrouwen dat ik de afgelopen maand moeizaam bij elkaar had gesprokkeld. Daar stond ik weer, met mijn vreemde ski’s aan mijn onwennige voeten. Alles dat resteert vandaag is het geluid van miljoenen druppels op de naakte grond en een vergelijkbare hoeveelheid onzekerheid. Wat doe ik in een smeltende wereld? En wat in een besneeuwde wereld die te …

Mijn kluizenaarsbestaan hier op de berg ligt ergens tussen nagenoeg perfect en volstrekt onwerkelijk. Ik word wakker met het besneeuwde Mont Blanc massief aan de overkant, twee ongeduldige ski’s en een pruttelende koffiemachine. Het enige dat ontbreekt is het gezelschap waarmee ik mijn geluk deel. Als Adria niet thuis is, praat ik tegen mijn onzichtbare huisdier en de sympathieke muren van het chalet. Mijn vriendje zit in Spanje, mijn vrienden God mag weten waar en mijn familie in Nederland. Echter, net als de dagen eentonig dreigen te worden, kloppen Fieke en haar broer aan. Sam is een fotograaf en komt met camera’s, twee stuks, zo’n oude vierkante en een geavanceerde met een lens die pontificaal mooi en duur op de camera is geschroefd. Fieke komt met Jumpy, het rode busje dat moeite heeft met de besneeuwde helling richting Coupeau maar zich heel stoer naar boven ploegt. Ik ben blij met de schuur onder het huis, waar Jumpy even afgeschermd van de sneeuw haar motor kan rusten en koplampen kan sluiten. Voel ik me ook weer …

Vanaf vandaag heb ik precies drie maanden om me voor te bereiden op het ski-examen van de gidsenopleiding. Op zoek naar advies voor een skileraar die me hierbij kan helpen, klopte ik twee dagen geleden aan bij de ENSA. Marcel had me aangemoedigd om specifiek bij hen langs te gaan, zodat ik maar vast aan ze kon wennen. De enge mensen van de ENSA. Ze konden me niet helpen, omdat examenkandidaten geen advies van de examinatoren zelf behoren te krijgen. Maar, zeiden ze, er zijn genoeg skileraren die het examen kennen en je prima kunnen voorbereiden. Niemand zei overigens tegen me: ‘Hé, klein meisje, wat doe jij hier? Het is veel te gevaarlijk voor jou hier!’ Dat was toch geruststellend. De dag erna bracht ik een bezoek aan École du Ski Français, de ESF in Les Houches, het nest van de rode skipakken. De secretaresse achter de balie wist niet wat een berggids was, maar na een telefoontje met een leidinggevende kwam ze met een naam op de proppen: Meneer Patrick, zowel berggids als Moniteur …

Ik kreeg vanmiddag een email van de CRET met dit zinnetje: ‘…nous avons le plaisir de vous informer que vous bénéficierez d’un financement de la Région PACA et du Fonds Social Européen pour suivre, au sein de notre centre, la formation « préparation au Probatoire d’Aspirant Guide de Haute Montagne »’. Ze gaan mijn CRET financieren. Dat is heel, heel, heel erg goed nieuws, want uit eigen zak had ik ’t nooit kunnen betalen. Gisternacht heb ik een ticket naar Chamonix geboekt, waardoor ik morgenavond arriveer in Le Coupeau, een dorpje boven Les Houches. Daar woon ik namelijk deze winter, samen met Adria. En dat laatste schrijf ik er even nonchalant achter, maar Adria is voor het derde jaar mijn Chamoniaanse huisgenoot en dat is net zo fantastisch als die hele opleiding. Ik had hem zojuist aan de telefoon en hij zei me dat er al sneeuw lag. In het dorp. De liften gaan dit weekend open en wij gaan skiën alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Als ik nu mijn been …

Ik ben er nog niet aan toe. Steepskiing, steil naar beneden skiën, hoe je het ook in het Nederlands noemt, ik vind het doodeng. Die diepte die onder me uit schiet brengt me ter plekke in een nachtmerrie. Uit de gletsjerspleet onderaan de helling steken dikwijls drie agressieve haaienkoppen en de rotsen met hun dodelijke tentakels wachten me bewegingsloos op. Kom jij maar hier, skiertje. Maak de fout maar. Zondagochtend stond ik op de top van Aiguille d’Argentière te wachten tot de sneeuw zacht zou worden. Als het ijzig bleef ging ik daar niet naar beneden. Niet op ski’s althans. En als het zompiger werd, moesten we het nog maar zien. Alleen de laatste helling vormt een uitdaging in de tour naar de Argentière. Glacier du Milieu begint dik en vriendelijk vanaf Glacier d’Argentière, slingert tussen de bergen heen en weer zoals ook de naastgelegen gletsjers Chardonnet en Améthystes doen. Plotseling echter wordt het steil en nauw, steil genoeg om niet op de ski’s en skins omhoog te kunnen en te nauw om te kunnen …

Ik was het best zat, dat skiën. Toen kwam er weer een lading sneeuw en dacht ik, shit, nu moet ik weer omhoog. Ik klim liever met blote bast langs een warme wand dan dat ik over een glibberige helling omhoog schuifel. Een heel skiseizoen is eigenlijk wel genoeg. Maar het skiseizoen is niet over als de sneeuw uit de vallei is weggetrokken noch wanneer de liften sluiten. Het is pas over als je eind juni in bikini aan de Noordzee ligt zonder motief om terug naar de bergen te keren. En zelfs dan kun je onverhoopt nog de Mont Blanc op. Nu heb ik een klein probleem: Ik zit nog niet aan mijn tochtenlijst. Daar prijkt een resterend zestal best ingewikkelde toeren dat ik voor Januari volgend jaar er doorheen moet jagen. Op de graspistes van December 2017? Of moet ik van de zomer een ticket boeken naar de Zuid-Amerikaanse winter? Handigst is toch wel om ze gewoon nu te doen, nu de sneeuw nog op loopafstand is. Plotseling blijkt mijn probleem echter een …

Al bijna een maand geleden maakte ik een testrondje op een paar Ubac ski’s van ZAG, een lokaal merk waarmee schijnbaar een hoop alpinisten het probatoire proberen. Mijn smalle en lichte skitrap ski’s bleven thuis tegen de muur leunen terwijl ik op deze twee blauwe monsters dwars door de mogels sneed. Holyshit deze skiën uit zichzelf. Wat een verschil. Maar ik kon ze niet kopen voordat ik ook een fatsoenlijk paar schoenen had. En dat is ingewikkelder dan je denkt: je wil ze licht voor naar boven en stevig voor naar beneden. De magische schoen die ook nog eens aan je voet past, specifiek jouw voet. Ik heb elke winkel in Chamonix geraadpleegd, rondjes gerend op hun tapijt, skibewegingen nagebootst en wist het na een maand nog niet. Die schoen die is er wel, maar ik ben het probleem. Ik heb namelijk geen idee. De aanschaf van het juiste materiaal vereist net zoveel ervaring als het naar beneden skiën zelf. Dit is (nog steeds) nog maar mijn tweede seizoen en mijn ervaring op verschillende soorten …