De laatste dag van de CRET kregen we het proba blanc voorgeschoteld. Ze lieten ons 900 meter stijgen, 500 meter afdalen en opnieuw 500 meter stijgen en dalen, op weg naar een serieuze eindbeoordeling. De tweede afdaling heb ik grotendeels rechtdoor geskied, want mijn bovenbenen konden de bochten niet meer opvangen.

Mijn score was niet fantastisch en zeker niet afdoende, maar ik was blij dat ik genoeg had gefunctioneerd om aan het einde van de piste te komen.

Na een helse rit in de bus van Marcel, van meer dan acht uur, die twee keer werd onderbroken doordat het loodzware gevaarte gruwelijk vast kwam te zit in de berm vanwege een glijsessie op de verijsde weg, kwamen we de volgende avond terug in Chamonix. In de zeikende regen. Mijn bergdorp zag er niet uit.

Ik liet mijn benen los in het warme water van een bad in het chalet en zag ze voor het eerst in twee weken ontspannen. Zelfs mijn brein ontspande. Ik waste mijn haar met onzinnige dingen als avocadoshampoo, honingconditioner en een havermelk- en rijstcrème masker, mijn lichaam met lavendel badschuim en citroengel en mijn gezicht met pompelmoeszeep. Daarna rolde ik me in een dekentje op de bank en was het wachten op herstel.

De CRET heeft in korte tijd een hoop systemen in mijn lichaam en geest aangepast. Komende dagen geef ik mezelf de tijd om weer een vaste vorm aan te nemen. Hopelijk die van een goede skiër.

Foto: Jaap de Witte