Vanaf vandaag heb ik precies drie maanden om me voor te bereiden op het ski-examen van de gidsenopleiding. Op zoek naar advies voor een skileraar die me hierbij kan helpen, klopte ik twee dagen geleden aan bij de ENSA. Marcel had me aangemoedigd om specifiek bij hen langs te gaan, zodat ik maar vast aan ze kon wennen. De enge mensen van de ENSA.

Ze konden me niet helpen, omdat examenkandidaten geen advies van de examinatoren zelf behoren te krijgen. Maar, zeiden ze, er zijn genoeg skileraren die het examen kennen en je prima kunnen voorbereiden.

Niemand zei overigens tegen me: ‘Hé, klein meisje, wat doe jij hier? Het is veel te gevaarlijk voor jou hier!’ Dat was toch geruststellend.

De dag erna bracht ik een bezoek aan École du Ski Français, de ESF in Les Houches, het nest van de rode skipakken. De secretaresse achter de balie wist niet wat een berggids was, maar na een telefoontje met een leidinggevende kwam ze met een naam op de proppen: Meneer Patrick, zowel berggids als Moniteur de Ski, dit is zijn telefoonnummer.

Ik belde hem. Een raspende stem klonk. Ik had moeite hem te verstaan en schaamde me voor het aantal keren dat ik pardon zei of verkeerd reageerde. Uiteindelijk wist ik te ontcijferen dat we de volgende dag zouden skiën, mits het weer ons toeliet.

Tegenover de piste lag een café waar ik hem zou ontmoeten. Tegen een uur of negen in de ochtend zag ik een witte Jeep parkeren in de moddersneeuw langs de weg. Een oude, oude man in een rood skipak stapte uit. Dit was Patrick. Mijn skileraar.

Hij begroette me met zijn raspende, moeilijke stemgeluid. Daarna begroette hij de dames achter de toonbank van het café, de andere skileraren met hun klanten en wat pisteurs die snel voor een koffie kwamen. Hij begroette ook een Engelse vrouw en haar dochter, een Olympisch kampioen Telemarken en een tweetal joviale, eveneens bejaarde mannen. Als er een kat was binnengelopen, dan had hij die ook begroet. Deze man kende iedereen binnen het café en, zo bleek later, ook iedereen buiten het café.

Dus, jij wilt gids worden? – vroeg hij me van boven zijn espresso, toen hij de rust had gevonden om aan tafel aan te schuiven. Ik legde uit dat ik nog niet heel lang skiede, binnenkort aan de CRET zou beginnen (wat hij niet kende – ver na zijn tijd) en waarschijnlijk nog een hoop basistechniek miste, terwijl de examens in Maart zouden plaatsvinden. Hij reageerde niet sceptisch. Dat was een zegen waar hij zich niet bewust van was.

Het regende, wat volgens hem skiweer was voor de Engelsen, maar niet voor hem. Ik zei dat ik uit Nederland kwam en gewend was aan de regen, wat overigens totaal niet correspondeert met mijn herinnering. Maar voor ik kon voorstellen om het skiën uit te stellen, liep hij al met ferme passen richting de skilift.

Hij kroop vlug in het ei bij een oude vriend van hem, ik kon me er net op tijd bij wurmen. Ze praatten bij en ik staarde naar de ramen van ons ei, die beplakt waren met een laag hobbelige sneeuw, bang dat ik mijn eerste piste faliekant zou falen en Patrick alsnog reden tot scepsis zou geven. De Youtube tutorials die ik afgelopen week gekeken had speelde ik af in gedachten.

Iedereen die daarboven aan het liftje met zijn ski’s stond te klungelen, begroette mijn skileraar. Hij was een beroemdheid. Ik had een klassieker te pakken.

We daalden af door de sneeuwvlokken van het slechte weer, met onze jassen hoog dichtgeritst en de capuch ver over onze hoofden getrokken. Patrick analyseerde me op de pistes, in de poedersneeuw, op snelheid, per bocht, van een afstand of dichtbij, en bracht me uiteindelijk de basis van het skiën bij. En dat was waanzinnig interessant.

Begrijp je wat je doet? – vroeg hij. Snap je waarom je een bocht maakt? Weet je waar je gewicht zich bevindt? Waar denk je aan? Wat probeer je? Wat gebeurt er in je hoofd en in je lichaam voor, tijdens en na een bocht?

Geen idee, Patrick! Werkelijk geen idee.

Hij liet me kleine stukjes skiën en herhaalde telkens dezelfde vragen, in de hoop dat ik op een gegeven moment een antwoord zou vinden. Het was alsof hij me uitnodigde op een reis door het museum van mijn skigewoontes, door mijn denkgewoontes, door mijn intuïtie. Er ging een wereld voor me open in vreemd letterlijke zin, of laat ik zeggen, hij knipte een lampje aan en plotseling was die onvoorspelbare, gevoelsmatige aangelegenheid van het skiën zichtbaar en analyseerbaar.

Want, zei hij, je moet eerst begrijpen wat je doet. Dan kunnen we beginnen met aanpassen.

De les was, naast leerzaam zo niet cruciaal, ontzettend amusant. Als we bij een lift kwamen, koos hij de kant van het liftgebouw zodat hij snel een praatje met de liftjongens kon maken. Hij vertelde me over ‘toen’ in zijn moeilijke, raspende Frans, de jaren waarin hij als gids actief was, over de opleiding, het materiaal, Chamonix. Hij werd al snel een sprookjesfiguur aan wiens lippen ik hing. De felblauwe ogen die ik pas weer zag na de skiles waren mijn nieuwe vrienden.

Il faut que tu bosses! – zei hij als afscheid. Ik moet aan de slag.

Alhoewel Patrick weinig losliet over mijn huidige skiniveau, had ik na zijn les meer zelfvertrouwen dan ik ooit op ski’s heb gehad. Nu weet ik hoe ik beweeg, zal moeten bewegen, hoe ik leer en hoeveel tijd het gaat kosten. Slagen voor het examen ligt sinds vandaag in mijn eigen handen, niet meer in die van de geheimzinnige koers des levens. Gewoon hard werken en goed opletten. En echt hoor, fuck-it als ik niet passeer, want mijn dagen zijn momenteel zo mooi dat het eindresultaat erbij in het niet valt. Ik neem de uitdaging aan en ski ondertussen dwars door mijn dromen.