Achter de ruiten van het vliegveld van Geneve zag ik sneeuwvlokken vallen. Ik vroeg aan mijn transferchauffeur of hij me in Le Coupeau kon afzetten, mijn dorp, dat hoog op de helling ligt. ‘Maybe, but maybe not’, antwoordde hij.

Hij wist me nog vrij ver omhoog te rijden. Toen ik uitstapte begreep ik waarom hij was gestopt: Mijn roze gymp zakte diep weg in de poedersneeuw.

Gillend vloog ik Adria om de hals. Sneeuw, Adria, sneeuw!

De volgende morgen gleed ik over een bospaadje naar beneden, op weg naar een winkel waar ze gepaste schoenen verkochten. Op twee ordinaire, bonten, futuristische laarzen met ingebouwde uitklap stijgijzers liep ik weer omhoog. Het was zo… wit. Er waren zoveel bergen. En die bergen waren ook zo wit. Alleen de beste dagen van de vorige seizoenen zagen er zo uit, en die waren pijnlijk schaars geweest.

De sneeuw dwarrelde op mijn wimpers en wangen en bleef kleven in mijn haren. Ik liet me vallen op de grond en had een zachte landing.  Graag had ik Marcel gebeld om mijn verwondering te delen, maar mijn telefoon werd bedekt met vlokken voor ik zijn nummer kon draaien.

Een dag later liep ik hetzelfde bospad naar beneden en was de sneeuw nog onaangeraakt. Ik schopte en danste me een weg naar beneden, in een wolk van poeder die niemand zag, alleen de bomen vanonder hun eigen laag kristal. Het sneeuwde zo hard dat de rails van de trein verborgen lag, terwijl de treinen om het halfuur reden. Alle huizen hadden hoedjes van een halve meter hoogte. Ik liep door Les Houches, midden op straat, waar het drukke verkeer bestond uit kinderen op sleetjes. Onze route lag vol met gestrande auto’s. Alleen het logge wezen van de bus reed soms traag voorbij, met verzopen skiërs tegen de beslagen ramen.

Toen ik weer bij het bospad kwam, zag ik dat mijn stappen verdwenen waren.

Thuis zette ik mijn futuristische laarzen tegen de verwarming. Vanuit een dekentje keek ik naar ze, terwijl in mijn ooghoek, achter het raam, de sneeuw nog steeds in dikke vlokken naar beneden dwarrelde.