Al bijna een maand geleden maakte ik een testrondje op een paar Ubac ski’s van ZAG, een lokaal merk waarmee schijnbaar een hoop alpinisten het probatoire proberen. Mijn smalle en lichte skitrap ski’s bleven thuis tegen de muur leunen terwijl ik op deze twee blauwe monsters dwars door de mogels sneed.

Holyshit deze skiën uit zichzelf. Wat een verschil.

Maar ik kon ze niet kopen voordat ik ook een fatsoenlijk paar schoenen had. En dat is ingewikkelder dan je denkt: je wil ze licht voor naar boven en stevig voor naar beneden. De magische schoen die ook nog eens aan je voet past, specifiek jouw voet. Ik heb elke winkel in Chamonix geraadpleegd, rondjes gerend op hun tapijt, skibewegingen nagebootst en wist het na een maand nog niet. Die schoen die is er wel, maar ik ben het probleem. Ik heb namelijk geen idee.

De aanschaf van het juiste materiaal vereist net zoveel ervaring als het naar beneden skiën zelf. Dit is (nog steeds) nog maar mijn tweede seizoen en mijn ervaring op verschillende soorten ski’s en in verschillende soorten schoenen is nihil. Mijn hele lichte skietjes waren mijn favoriet omdat ik aan ze gewend was, maar iedereen bleef maar zeggen: Ruby, als je jezelf serieus neemt heb je een ander paar ski’s nodig.

Oké oké oké.
En die schoenen, Ruby?
Jaja, ik weet het, die schoenen deugen niet.

Ik ben niet goed genoeg voor slecht materiaal. Ik kan alle technische hulp gebruiken, ook al moet ik daarvoor zes knaagdieren in mijn bankrekening loslaten.

Maar wat dan, welke dan? Ik heb me volledig laten leiden door de kennis en ervaring van vrienden en uiteindelijk een paar Vulcans van Dynafit gekocht (in de uitverkoop goddank). Een beetje hulp van het lot werd gewaardeerd; ik paste ze als het glazen muiltje. Stijf genoeg voor naar beneden en soepel genoeg voor omhoog, groen als een stel draken, zelfs de kok van Chambre Neuf vond ze mooi en die heeft een bloedhekel aan alles dat met wintersport te maken heeft.

Nu heeft het plotseling gesneeuwd, staat Facebook vol met poëtische winterlente kreten en krijg ik onverwacht de kans om mijn nieuwe onderstel uit te testen in een bak poedersneeuw. Woesh, over de pistes van Grand Montets, alsof het diep winter is en we nog maanden te gaan hebben. Ik ben stabiel. Voor het eerst voel ik mijn scheenbenen tegen de rand van mijn skischoenen. Ik heb controle op snelheid en in oneffen terrein, zomaar uit het niets, als een cadeautje.
Het is het eindeloze gemekker in winkels en de ongelofelijke investering waard geweest.