Het skiseizoen heeft me geleefd. Ik was de bar, de piste, de mensen waarmee ik omging.

Begin December kwam ik aan in Chamonix met het verlangen om weer even bepaald te worden. Maandenlang had ik de tijd gehad om na te denken en alles te zijn wat ik wilde. Nu had ik behoefte aan een identiteit als bartender, een vast gezelschap dat me waardeerde, een rooster dat mijn ritme bepaalde, een groot doel als alpinisme en leren skiën, Ruby de vrolijke stuiterbal, ik had behoefte aan het gedachteloos rondrennen en overleven van het dagelijks leven.
En nu?

Nu sta ik weer op het punt om vrijgelaten te worden. Een vogeltje waarvan de kooi is geopend. Vlieg, vogel.
Waarheen?

Ik moet eerst in mijn hersenpan duiken en een grote schoonmaak houden. Als je bepaald word door je omgeving levert dat een hoop onzinnige gedachten en verlangens op. Nee, ik hoef geen superalpiniste te worden en grote bergen te beklimmen, ik hoef niet de grootste horecatijger te zijn en ik hoef ook niet modieus en mooi door Chamonix te paraderen.
Je kan dan wel een vogel zijn, maar als je eigen brein beperkt word door een stel onzinnige concepten kun je net zo goed terug je kooi in.

Goed, wat dan? Waarheen vliegt deze vogel?

Naar huis.

De bergen, de bomen, de bloemen, de wind, de zon, het water.
Wakker worden in de fluitende buitenlucht of naakt aan een riviertje in Spanje, handen en voeten aan de rotsen en het hele lichaam weer van mijzelf, mijn lichaam niet in dienst van een ander of een willekeurig einddoel, een geest die alle hokjes afbreekt en weer kan ontdekken, kan dichten, kan creëren, daarheen wil ik gaan.

Daarheen vliegt de vogel.