Jaap de Witte

Chedde. Arrêt sur demande

Sneeuw! Er ligt sneeuw! Als een kind die een gloednieuw Legowagentje in de Bart Smitgids ziet, schreeuw ik het uit. Het rode treintje is net een wegsmeltend sneeuwveldje gepasseerd. Door de invallende nacht is het een nauwelijks te onderscheiden wittige vlek. Arnold en mam kijken verrast op. Vanuit het TGV-raam hadden we urenlang gekeken naar erg zonnig, maar vooral leeg Frankrijk. We concludeerden uiteindelijk dat er alleen in Parijs mensen woonden. De rest was een eindeloze groenige vlakte die hier en daar abrupt werd onderbroken door een onverstoorbaar setje Franse fauna.

Servoz
We turen uit het raam. Buiten is het pikzwart. De trein had net zo goed zojuist de Akropolis kunnen passeren; enig gevoel van locatie ontbrak. Was dat lichtje daar in de verte een bergdorp? Een lantaarnpaal? Een ufo? Een geit met een zaklamp? We weten het niet. Mam probeert inmiddels te ontfutselen wat er in het Frans op een bozig bordje staat in de hal van de coupé. Arnold staart naar buiten en kijkt geïntrigeerd naar de stationsopzichter met een grote baard en een klassiek seinbordje. Een stationsopzichter; ik betwijfel of we dat überhaupt nog hebben op Amsterdam Centraal. Hier staat de beste meneer met een superieure blik naast zijn modelbaanstationnetje.

Vaudagne. Arrêt sur demande

Sneeuw! Weer sneeuw! Zowaar ontwaren we naast de contouren van een tankstation een rafelige sneeuwlaag. Een heel voorzichtig wintersportgevoel maakt van ons meester – het eerste wintersportgevoel dat Arnold en ik ooit hebben ervaren. De conducteur kijkt ons bijna meelijwekkend aan.

Viaduc Ste Marie. Arrêt sur demande

De sneeuw is weer weg. Een zwart vlak heeft zich meester gemaakt van het raam. Hier en daar verschijnen en verdwijnen lichtpuntjes als Sint-Maartenlampionnetjes in een regenachtige novembernacht. De verwarming van de trein heeft inmiddels mijn enkels gaargekookt.

Les Houches

De trein stopt piepend op wat een heus ski-oord lijkt. Met enthousiasme kijken we naar de neonverlichting die allerlei hotelgemak aanprijst. Op het perron schuifelt een soort bedwelmde Yeti met een snowboard. Twee andere Yeti’s volgen hem. Mam vertelt smakelijk dat het lopen op skischoenen een niet te onderschatten vaardigheid is. We aanschouwen de kudde fluoricerende Yeti’s en ons wintersportgevoel stijgt met de minuut.

Taconnaz. Arrêt sur demande

Hoeveel stations nog? Mam kijkt ongeduldig naar de haltes boven de treindeur. Vier! Vier haltes zijn verwijderd tussen ons en Ruby. Ruby, onze eigen berggeit in haar natuurlijke habitat. Maandenlang zaten er honderden kilometers tussen het thuisfront en De Smurf. Vier haltes tot een hereniging. Vier haltes tot de start van een fantastische week.

Les Bossons

We turen naar buiten en zien het grote niets. Arnold vraagt zich af of de bergen zelf op vakantie zijn. De Mont Blanc die even aan het watertrappelen is aan de Côte d’Azur. Je zult het net zien.

Les Pélerins. Arrêt sur demande

Les Moussoux. Arrêt sur demande

De stations volgen zich in rap tempo op. Buiten heeft het zwart plaatsgemaakt voor een vrolijk tafereel van chalets en skiwinkels. Mam staat al een paar haltes bepakt voor de treindeur met haar vinger op de deurknop. Arnold – die er een gezonde sport van heeft gemaakt om juist tot op het allerlaatste moment te blijven zitten – kijkt het vermakelijk aan. Ik kies de veilige middenweg en sta schuddend in het gangpad. Nog één station tot Rups, nog één station tot de eerste wintersport.

Aiguille du Midi. Arrêt sur demande

Mijn moeder – inmiddels er heilig van overtuigd dat de trein zodadelijk maar drie seconden stopt en daarna non-stop doorrijdt naar Milaan – kijkt strak naar de deur. Het moment is bijna daar. De spanning neemt toe, de sneeuwveldjes vermenigvuldigen zich. De Franse omroeper schreeuwt iets in onze oren. Een paar keer valt de naam Chamonix als een soort magische toverformule.

Chamonix-Mont-Blanc. Terminus

We zijn er! Als een set Hollandse koeien die voor het eerst de wei in mag, stormen we de trein uit. Een deken van kou slaat om ons heen. We kijken recht in de ogen van een ander universum. Grote groepen Yeti’s lopen vrolijk rond. Overal klinkt muziek en lichten sprankelende etalages op. Op grote hoogte zien we de schimmige contouren van één van de reuzen van deze wereld. De Mont Blanc heet ons bijna verlegen welkom. We lopen naar Chambre Neuf. Daar staat Smurf met een grote glimlach, onze eigen Smurf in haar Alpine koninkrijk. Het grote avontuur start, laat het eeuwig duren.