Mijn badpak is achter de klerenkast gevallen. Ik kom er pas na lang en gericht zoeken achter. Goed, het bakpak is terecht, wat doen we nu? Haar los, oorbellen, niet zoveel make-up want ik geloof dat meisjes uit Hawaii van die natuurlijke schoonheid bezitten. Toch? Is dat Hawaii? Prachtige lichamen en wapperende haren?
Hoe fix je dat voor een themafeestje in Chamonix? Ik lijk meer op het bleke rotsblok dan de meisjes die erop aan het water zitten.
Goed, bloemen, ik heb bloemen in mijn haar nodig. Ze beginnen net een beetje uit te komen in Chamonix. De winter heeft officieel opgegeven en trekt zich terug de hoogte in. Het gejoel klinkt al boven Gailland uit, BBQlucht in de straten van Les Bossons, trailrunners waarvan je de billen en buik ziet.
Ik stop de camera in mijn rugzak en fiets naar Chambre Neuf, waar het druk is voor het seizoen omdat we onze laatste Après Ski vieren. Afgelopen weken kon ik ongehinderd kauwgom van de vloer schrapen omdat er urenlang niemand overheen liep. Nu staan er grote opgeblazen Flamingo’s en badjes met water. Mijn collega’s zijn uitgedost, niet zozeer natuurlijke schoonheid maar een hoop bloemen, glitters en lippenstift. Hun benen hebben nog geen zonlicht gezien, maar dat weerhoudt ze er niet van om in korte rokjes en broekjes door de tent te hollen.

Mijn eerste dag in badpak in Chamonix en mijn laatste Après-ski ooit. Het zal een beestenbende worden, want de seizoenarbeiders laten deze laatste evenementen niet stilletjes voorbijgaan. Er zal gedronken worden, geschreeuwd, gesloopt, gepist, gekotst, gezoend en gevochten. En dat allemaal in Hawaiioutfit.
Ik hou van dit werk. Dat realiseer ik me weer eens wanneer de drukte een hoogtepunt bereikt en ik eigenlijk geen tijd heb om na te denken. Ik hou van het contact en de gekte, van het spel van de bestelling, vijf gin-tonics, een amaretto cola, zes pitchers, een witte wijn en rode wijn en oh ja, een sodawater met als kan wat limoensiroop. Dansen met de collega’s, wie als laatste bij de kassa is kan wachten en pas op dat je het bier niet uit mijn handen slaat, want de bar is maar klein en we willen allemaal hetzelfde.

Als de drukte afneemt probeer ik bewust wat te voelen. Verdriet, misschien, of blijdschap wegens mijn naderende vrijheid. Maar ik kijk voor me uit en denk alleen: wat een gekkenhuis.

Iedereen danst en zingt mee met de band. Het is zo warm dat overal bikini’s en speedo’s tevoorschijn komen. Er valt een opgeblazen papagaai uit de lucht. We verkopen waterpistooltjes met wodka en worden zelf natgespoten. Iemand probeert een palmboom naar binnen te krijgen. Na afloop loopt de zaal massaal leeg en blijven wij achter met gebroken glas, een pislucht in de gang, een twintigtal laveloze lichamen, leeggelopen zwembadjes en pelikanen en een lange avond om schoon te maken.
Ik ga naar de wc en realiseer me dat ik me volledig moet uitkleden omdat ik een badpak draag.
Om twee uur ’s nachts stop ik de laatste opbrengt van de Après-Ski in de kluis en stap ik op mijn fiets naar huis. Daar neem ik plaats op de sofa en scroll ik door de foto’s die ik ondanks de dikke damp in Chambre Neuf heb proberen te maken. De sfeer en gekte hebben zich niet in beeld kunnen vertalen.
Dan heb ik alleen mijn herinnering.
Gelukkig zal ik die nooit verliezen.