Ik moet veel aan je denken. Grappig vind ik dat, omdat ik je aanvankelijk helemaal niet wilde ontmoeten. Daar had ik geen zin in. Maar tussen Chambery, de woonplaats van de ouders van Thibault, en La Vachette zitten een hoop kilometers die het makkelijkst met de auto worden overbrugd. Zoals je weet, heb ik een groot deel van de afstand gelopen via een bergpad tot Refuge Laval, nadat je me had afgezet bij Plan Lachat. Je had me overigens aangeraden om langs Lac des Cerces te gaan, maar het was te lang, te warm en ik was de vorige dag al verbrand. Er lag daarbij nog veel sneeuw, daarboven, zag ik later. 

Hoe dan ook, ik kon niet echt om je heen. De trein bracht me slechts tot La Ravoire. Met tegenzin stak ik mijn duim in de lucht, veel auto’s voor je reden in hoog tempo langs me. Ik stond er misschien twintig minuten.

De auto waarin je reed kan ik me niet meer voor de geest halen, maar jou vond ik deftig. Niet zoals deftig er in de stad uit ziet, maar deftig in de ontspannen variant van vakantie in de bergen. Een wit shirt met een subtiel patroon rond de hals, kleine oorbellen, een rode broek en kort, golvend haar, tussen bruin en grijs in. Lichtbruine ogen gericht op de weg. En op vakantie was je inderdaad. Nadat we wat oppervlakkigheden hadden uitgewisseld (waar gaat u heen, waar ga ik heen) viel het gesprek stil. Je antwoorden waren iets formeel, dat zouden ze heel die twintig minuten blijven. Ik twijfelde of ik een persoonlijke vraag zou stellen en vroeg uiteindelijk naar je werk.

Je werkte voor het Rode Kruis.

Ethiopië, Tigray.

Toen ik mijn duim in de lucht stak, verwachtte ik niet dat de weg tussen Ravoire en Plan Lachat langs Afrika zou lopen.

Zodra je vertelde dat je net terug was gekomen van missie en over een paar weken weer op missie zou gaan, brak ik mijn hersenen over de situatie in Ethiopië, want ik herinnerde me dat er iets gaande was, alleen niet meer precies wat. Miljoenen op de vlucht, hongersnood, verkrachtingen en verdenkingen van genocide, hielp je me herinneren. Je legde alles aan me uit zoals een juf aan geïnteresseerde kinderen, maar mijn Franse vocabulaire op het gebied van oorlog was, gelukkig misschien, onderontwikkeld. T-i-g-r-a-y, spelde je voor me uit. Die avond bracht Google me naar informatie die ik inderdaad al eens gelezen had, een paar dagen later stond het op de voorpagina van de krant.

Ik nam aan dat je arts was, maar je werkte als manager vanuit de hoofdstad. Van jou wilde ik inmiddels alles weten; wat je deed daarginds en zag, wat je voelde wanneer je geconfronteerd werd met al die ellende, met wie je sprak en hoe je tegen ze sprak, hoe je eruitzag in Afrika en wie er op je wachtte in deze weidse, zomerse bergen. Maar je vertelde over het Rode Kruis. Dat jullie bijvoorbeeld controleren of de condities in de gevangenissen wel humaan zijn. Daar schrijven jullie dan een rapport over. Maar omdat de toegang tot jullie werk afhankelijk is van de relaties die jullie onderhouden met alle partijen binnen het conflict, kan ook weer niet alles gemeld worden. Het is delicaat.

Vaak zijn jullie de eerste ter plekke. Jullie geven medische hulp maar zoeken ook naar familieleden, bergen overledenen en zorgen dat vluchtelingen weer iets kunnen opbouwen in het nieuwe, veiligere land.

Maar hoe voelt het nou?

Jouw traject was niet klassiek geweest. Normaal gesproken solliciteren mensen tussen hun 25^ste en 30^ste naar een baan bij het Rode Kruis. Ze hebben dan al grote studies achter de rug en redelijk wat werkervaring. Hun eventuele partner en/of kinderen moeten ze achterlaten, voor een missie die twee jaar kan duren en niet naar keuze is. Dat kan dus overal zijn. Na die eerste periode mogen ze zelf hun missies kiezen en kunnen ze doorgroeien naar verschillende functies. Eventuele partner en/of kinderen mogen dan wel langskomen. Vaak worden ze verliefd op collega’s en ontstaan er gezinnetjes. Die kunnen dan gewoon mee op missie, kinderen op de internationale school.

Als de kinderen op een gegeven moment te groot zijn om van hot naar her te slepen, wordt er vaak gestreefd naar een baan op het hoofdkantoor in Genève. Maar daar zijn er maar duizend van, terwijl er hoeveel mensen wereldwijd ingezet worden? Ik vergat het.

Jij daarentegen, was binnengekomen via het hoofdkantoor in Genève, middenin een lange carrière als ingenieur. Vijftien jaar na het aannemen van de post had je echter het gevoel ver boven ‘alles’ te zweven en besloot je zelf op missie te gaan, het terrein op. Hoeveel missies je inmiddels had afgerond wist ik niet, want de weg tussen La Ravoire en Plan Lachat was niet lang genoeg.  

Ik zwaaide naar je toen je van me wegreed, met een grote drang om ooit in mijn leven een goede indruk op je te maken. Ik zou me ontwikkelen en iets betekenen. Ik ook.

Natuurlijk hoop ik dat je hebt kunnen genieten van je tijd terug thuis, tussen de bergen. Ik hoop ook dat je veilig bent aangekomen in Afrika en het lukt om daar de wereld iets beter te maken. Misschien komen we elkaar nog eens tegen. Daar steek ik graag mijn duim voor in de lucht.

Het ga je goed,

Ruby