Het is moeilijk, mijn gedachten beheersen. Moeilijk op het matje, gedurende twee minuten, of tien, of dertig. Moeilijk misschien niet af en toe in het dagelijks leven, voor even, voor het moment, maar wanneer een ander moment volgt is het alweer verdwenen. Moeilijk is het wanneer de gedachten negatief zijn, of emotioneel geladen, wanneer beheersing nodig is, en ook wanneer ik moe ben. Of wanneer mijn hart eventjes niet geloofd, of erger, wanneer het mijn gedachten geloofd. Moeilijk, moeilijk, moeilijk, en toch heb ik hoop.

Want sinds mijn begin als afgeleide zen beoefenaar ben ik rustiger. Er is een kleine afstand ontstaan tussen mij en mijn gedachten, en zodoende mijn oordelen, impulsen, automatismen, emoties, alsof ik ze zie aankomen en zie vestigen in mijn hoofd en lichaam. Zelfs al komen ze met commotie of dwang, repeterend, zelfverzekerd, er is steeds vaker dat kleine beetje ruimte om ze belachelijk te maken, om het simpelweg niet met ze eens te zijn, om ze aan te vechten of, idealiter, te laten gaan. Niet altijd met succes, maar de ruimte is er.

Omdat ik had geschreven hoe de wind met mijn gedachten aan de haal ging op het terras van Lou Grand Caïre, dacht ik laatst: Wat als dat nou écht het geval was? Dat gedachten altijd meegenomen worden door de wind die langs ons gezicht strijkt? Dat iedereen in de wind dus even niet oordeelt, bezig is met wat hij of zij moet doen zo dadelijk, twijfelt aan zichzelf, ergert aan anderen, dat mensen stilvallen in gesprekken omdat hun redenaties wegvliegen, hangjongeren per ongeluk mediteren, iedereen buiten nergens anders dan in het nu zou kunnen bestaan…

De samenleving zou er anders uit zien. En ik zou niet meer op mijn matje hoeven oefenen, maar gewoon even de wind opzoeken.