Ik heb me willen ontpoppen tot vele soorten schrijvers. Elk mooi boek dat ik gelezen heb is geschreven door iemand wiens stijl ik wel had willen afpakken.
Als mijn moeder zich een breuk lachte om een column, dan wilde ik hilarisch zijn.
Als ik in de krant een boekenrecensie las waarin de schrijver werd geprezen om haar natuurlijke dialogen, dan wilde ik daar ook bekend om staan.
Soms wilde ik kritisch zijn. Soms wilde ik voor jonge kinderen schrijven, dan zou ik mijn zus laten illustreren.
Vaak heb ik de wens gehad om belezen over te komen.
Nog bijna schreef ik me in voor een opleiding journalistiek, tot ik me realiseerde dat ik het afgelopen halfjaar geen krant had opengeslagen en bij mijn broer moest informeren naar de stand van zaken in het Oosten.
Ik moest en zou even reisverhalen schrijven, maar het hoge aantal reisverhalen van Facebookgenoten beroofde me van mijn zelfvertrouwen. Zij waren buiten Europa geweest. Ik niet.
Om financiële redenen wilde ik schrijven zoals JK Rowling.
Eveneens om financiële redenen wilde ik schrijven zoals de modebloggers of lifestylebloggers, al heb ik nooit begrepen hoe ze daar precies van leven. Populariteit doet leven.

Er is echter maar een soort schrijver waar ik werkelijk zo jaloers op ben, dat ik er bijna verdrietig van word. Het is het soort schrijver waarnaast ik me incapabel voel, wiens werk ik om die reden bijna niet open durf te slaan. Deze schrijvers doen me twijfelen aan de manier waarop ik in het leven sta, of ik überhaupt wel in leven ben. Ze maken pijnlijk duidelijk hoe hulpeloos ik sta tegenover mijn eigen emoties. Hoe groot het gat is tussen mij en andere mensen. Hoe ik nooit volledig in staat zal zijn om jou duidelijk te maken, hoeveel ik van je houd. Daar zouden zij me immer bij moeten helpen.

Het soort schrijver dat over de liefde kan schrijven, zo een zou ik willen zijn.

(Met dank aan SUUS, die me afgelopen bezoek in Chamonix de gedichten van Pablo Neruda cadeau gaf).