Ik heb me willen ontpoppen tot vele soorten schrijvers. Elk mooi boek dat ik gelezen heb is geschreven door iemand wiens stijl ik wel had willen afpakken. Als mijn moeder zich een breuk lachte om een column, dan wilde ik hilarisch zijn. Als ik in de krant een boekenrecensie las waarin de schrijver werd geprezen om haar natuurlijke dialogen, dan wilde ik daar ook bekend om staan. Soms wilde ik kritisch zijn. Soms wilde ik voor jonge kinderen schrijven, dan zou ik mijn zus laten illustreren. Vaak heb ik de wens gehad om belezen over te komen. Nog bijna schreef ik me in voor een opleiding journalistiek, tot ik me realiseerde dat ik het afgelopen halfjaar geen krant had opengeslagen en bij mijn broer moest informeren naar de stand van zaken in het Oosten. Ik moest en zou even reisverhalen schrijven, maar het hoge aantal reisverhalen van Facebookgenoten beroofde me van mijn zelfvertrouwen. Zij waren buiten Europa geweest. Ik niet. Om financiële redenen wilde ik schrijven zoals JK Rowling. Eveneens om financiële redenen wilde ik …

Tocht twaalf verliep zo vlekkeloos dat ik geen idee heb hoe ik jullie aandacht bij dit verslag houd of verleidt om dezelfde route in te stappen. Als je denkt aan een héle mooie graat, niet te lang, die prima af te zekeren valt en (zoals het hoort) goud kleurt in het zonnetje, dan zit je wel op de Sialouze (en die naam, Siiaaloouuuze, zo aantrekkelijk). Mijn moeder suggereerde een keertje dat ik absurde voorvallen door mijn verslagen kon weven. Halverwege een abseil van 25 meter zag ik dat de breche tussen de eerste en de tweede gendarme vol knalrode krabben lag. Gelukkig konden we via een hoger gelegen rotsblok alsnog de tweede gendarme bereiken. De huttenwaard zei ons later dat half juli die krabben normaal gesproken wel naar de zee vertrekken. Ik had op camp-to-camp echter gelezen dat ze eind mei al weg zouden zijn, maar goed, ze liggen daar nog gewoon, tussen R7 en R8, er schijnt overigens ook de optie te zijn om rechts langs ze te traverseren (maar daar liggen soms kwallen). …