Toen ik de afgelopen week met mijn touwgroep voor een berg stond, en mijn examinator vroeg of ik met hen meeging in de route, zei ik ‘nee’.

Die ‘nee’ was natuurlijk al drie jaar in de maak, wat op dit moment behoorlijk moeilijk is om in te zien. Het voelt alsof ik naar het raam ben gelopen, mijn hand heb geopend, mijn allergrootste droom eruit heb laten glijden en daarna simpelweg heb toegekeken hoe het ding in slow motion naar beneden viel.

Ik kan hem eigenlijk nog steeds zien vallen.

Weer eens wens ik de afgelopen dagen gewoon niet beleefd te hebben, zoals ik dat ook wenste na het ongeluk. Of ik niet gewoon wakker kan worden, drie dagen terug?

Het was waarschijnlijk precies hetzelfde gelopen.

Ik ben nu eenmaal al drie jaar lang bang. De aap, ben ik die angst afgelopen weken gaan noemen, en die zat zowel in mijn hoofd als in mijn maag.

Uiteindelijk heb ik denk ik nooit begrepen waarom Céline en Elise werden meegezeuld en ik niet, het ging om een fout die spoedig zou worden hersteld, zo stond het vastgelegd in heel mijn wezen. Zodra ik een stap op een flank zette, bood ik de gelegenheid aan vallende rotsen om mij, Ruby, dat derde meisje, nu eindelijk ook eens naar de diepte mee te sleuren. En als ze mij niet konden hebben, dan zouden ze voor mijn tochtenpartners gaan, of voor mijn klimmende geliefden.

Mijn god, hoe ik heb geprobeerd ‘t allemaal te overwinnen.

Het is niet gelukt.

Nu zit ik hier met een nijpend besef van hoe dichtbij ik was, hoe sterk en vrij ik me daarboven eens voelde, hoe mooi het beroep zou zijn geweest. Ik merk bovendien dat de aap na zijn geslaagde sabotagepoging meteen op vakantie is gegaan. Ik, bang in de bergen? Waarvoor eigenlijk? Mijn armen zijn gespierd en mijn longen gigantisch, en ik heb geen idee wat ik er nog mee moet. Verkopen, misschien. Ik heb bovendien bergervaring en nu de aap weg is, kan ik de rest van mijn mentaal voor een goede prijs op de markt zetten. Die deed het verdomde goed dit jaar.

Het doet pijn. Oh, wat doet het pijn.

Ik geef mezelf nog tot het einde van deze week om te zwelgen in zelfmedelijden, pas maandag dwing ik me tot het opbrengen van begrip voor de keuze die ik afgelopen dinsdag maakte, en het relativeren van mijn ongelukkigheden. Tot die tijd hoop ik intens dat iemand met een flinke bulldozer over de bergen heen walst zodat ik in de toekomst nooit meer met mijn oude droom geconfronteerd hoef te worden.