In La Vachette gebeurt momenteel van alles waar dorpsbewoners het gepassioneerd wel of niet mee eens zijn, daarom zie ik ze meer dan ooit in groepjes tussen de huizen. Het grootste evenement heeft betrekking op een stukje gemeentegrond. Net na de kerk splitst de hoofdweg van het dorp in tweeën; de ene tak loopt richting Névache en is levensgevaarlijk voor kinderen en katten, de andere loopt langs een rij kleurrijke huizen, de herberg en een fontein. Hier blijft het een stuk rustiger. Alhoewel je er geen tweejarige met houten loopfiets op zou laten spelen, vind ik er geregeld oudere dorpsgenoten die maar een heel klein stapje opzijzetten voor een passerende auto.

Het stuk gemeentegrond ligt op een steenworp afstand van deze weg. Middenin het dorp, aan het water, momenteel in de zon vanaf een uur of tien ‘s ochtends, met een prachtige boom in het midden zou het ’t perfecte dorpsplein kunnen worden. Een schommel en wat bankjes, gras voor de honden om in te poepen waar iedereen boos over zou kunnen worden, een hekje langs de rivier en een terrein voor Jeu de Boules, zo zien we het voor ons. Met name nu jonge gezinnen zich installeren en al drie (en een halve) baby’s zich klaarstomen voor hun houten loopfiets, om binnenkort dagelijks aan onze buurt van hangende opa’s en oma’s te laten zien hoe lief en groot ze worden.


Ze willen er een parkeerplaats van maken.

La Vachette hoort bij de commune van Val-des-Près, het derde dorp richting Névache, op zo’n tien kilometer afstand. Daar woont de burgemeester en worden de beslissingen genomen. Het is duidelijk dat de burgemeester geen Pétanque speelt met de anderen of baby’s groot laat groeien vlak naast de Dodekippenkattenweg. Je moet praktisch zijn als burgemeester en het is waar dat er parkeerplaatsen ontbreken, met name wanneer Parijs, Lyon of Marseille komt uitwaaien in de vallei. Dat er net buiten het dorp genoeg (communaal!) terrein is om al het blik op te vangen is niet relevant wanneer er binnen het dorp zo’n mooi stukje terrein, lekker centraal, geasfalteerd zou kunnen worden.  

Mijn eigen mening is vrij duidelijk. Daarom snel ik het huis uit wanneer ik zo’n groepje zie of hoor praten en voeg ik me bij het cirkeltje, met een hand in mijn zij, voeten net wat wijd uit elkaar en een meeknikkend hoofd. Thibault schrijft ondertussen een brief aan de burgemeester. We hebben weliswaar nog geen peuter op een loopfiets maar wel een dikke kat en vinden daarbij dat de gemeenschap van La Vachette een echt dorpsplein verdient.