Thibault deed een parcours in het ijs en stond plotseling voor een gigantisch gat in een sneeuwbrug. Hij besloot naar de overkant te springen en landde op een steen die enigszins verstopt onder de sneeuw lag. Zijn enkel klapte dubbel en zwol op, een helikopter vloog hem naar het dal. In het ziekenhuis zagen ze aanvankelijk niets, maar twee dagen later toonde de scanner een breuk in het sprongbeen. Een operatie, twee maanden met de poot omhoog en nog eens drie maanden revalidatie.

Nu ligt hij op bed met een lichaam dat tot in de puntjes afgetraind is.

Ook mijn lichaam is tot in de puntjes afgetraind. Klaargestoomd voor de blokken en het ijs, de wanden en het oerwoud van de oriëntatietest, hier presenteert de Hollandse zich aan de ENSA met een blonde staart, een stadsvoet en een Frans vriendje dat schittert in absentie.

Week zes deed me aanvankelijk goed. Het gekip-zonder-kop in het bergterrein beheerste ik eindelijk genoeg om er een dosis plezier uit te halen die me deed vergeten dat ik eigenlijk geen idee had of ik nog wel berggids wilde worden. Sterker nog, juist omdat ik alles zo leuk vond keek ik bijna weer met liefde naar de bergen.

Maar nu die arme Thibault volledig ontwapend door de woonkamer hinkelt kan ik er minder van genieten. Het was iets dat we samendeden, uiteindelijk, de voortzetting van een hysterisch avontuur na een verschrikkelijk ongeluk, aftasten hoever we nog konden en wilden gaan, in elkaars aanwezigheid en met elkaars steun, die zo belangrijk was omdat alleen wij werkelijk konden invoelen wat de ander voelde. Onze aangetaste dromen leken op elkaar. Onze vragen waren hetzelfde. En nu heeft het gemene lot zijn enkel gebroken op nog geen anderhalve week voor het examen, en stap ik dadelijk alleen in de auto naar de ENSA.

Natuurlijk geef ik niet op. Maar zijn triestheid heeft impact op me en zijn absentie eveneens.