Als een doldwaze vocht ik me een weg door een muur van takken met doornen, ik voelde me een beest met een missie, over een modderhelling waar ik een meter naar beneden gleed voordat ik grip onder mijn voeten vond, naar een graat, het regende, het donderde, het was donker voor de dag en waar was mijn balise? Niet op de graat, ik vloekte en gleed weer naar beneden. Daar zag ik haar bungelen aan een tak.

Toen ik terugkwam bij het startpunt op de parkeerplaats onderin het dal moesten mijn opleiders lachen. Ze wezen naar mijn neus. Ik keek in een autospiegel en zag dat ik het topje ervan had opengehaald, waardoor erop een perfect rood bolletje plakte. Dat was een doorn op weg naar mijn graat geweest.

Met een kompas, hoogtemeter en kaart stuurden ze ons afgelopen week de heuvels in, waar we vijf balises moesten vinden die op onze kaart stonden omcirkelt, in beperkte tijd en uiteraard niet allemaal naast elkaar, met een flink aantal hoogtemeter ertussen. Het regende zo hard dat zelfs een Hollander als ik ’s ochtends even slikte bij een blik uit het raam. Maar eenmaal in een paar trailschoenen, met zo’n kaart om de nek en een parcours in het hoofd, voelde ik geen regen meer. De donder hoorde ik wel, maar ver weg. Mijn taak was die balise en die van mijn CRET-genootjes ook. We kruisten elkaar verfromfraaid maar lachend op het pad, in het bos, tussen de stenen, rivieren, hellingen, de ene met een uitgescheurde broek, de ander met modder tot op de kin, mopperend over verstopte balises of verkeerd gekozen richtingen.

De course d’oriëntation leek nog het meest op een vossenjacht. Het tempo lag hoog en het parcours vol valstrikken, soms ontbrak de zuurstof om na te denken, soms waren de balises gemeen; het vermaak was echter hetzelfde als voor tienjarigen in het bos op zoek naar juf Marie in kippenpak.

De dag van het examen, waar het vinden van de balise plotseling belangrijk is, moet ik mezelf die vraag maar stellen. Waar is Marie in het kippenpak?