We vluchten. We zijn al op de vlucht voordat we onze voet de opdracht geven om een stap te zetten. We rennen en verstoppen ons achter klein geluk, oud geluk, elkaar, de natuur, pogingen om ongeluk te begrijpen, tijdverdrijf.
We vluchten weg voor de realiteit, wat dat in ons geval ook mag wezen. Een monster misschien, een monster met gespreide kaken dat zit en wacht. Voor sommigen heet ‘ie leegte, absentie of bodemloos verdriet, voor anderen willekeur of zinloosheid.
Mijn eigen monster is een angstaanjagende kleurrijke bol substantie waar ik geen raad mee weet, waar ik soms niet eens bij kan, waar ik dan maar naar staar wanneer ik niet vlucht.
Sinds twee maanden ben ik bang voor de dood. Mijn trein schiet van de rails, mijn auto botst en mijn touw scheurt, bommen vallen en het klimaat verandert; nergens ben ik veilig. Want ik ben er nog. Ze zijn me wederom vergeten op te halen.
Maar ook wanneer ik vlucht, ben ik bang. De dood aan de ene kant, het leven aan de andere kant, ik lijk er als een kip zonder kop tussenin heen en weer te rennen. En toch ben ik niet verloren. Sterker nog, ik ben gedrevener dan ooit.
Misschien geld het voor iedereen, misschien voor mijzelf: Ik vermoed dat ik altijd in zekere mate aan het vluchten ben geweest, dat mijn realiteit vanaf mijn eerste gedachte dikwijls op een monster heeft geleken waar ik liever omheen loop, en de dood me al zachtjes bij de hand neemt sinds mijn geboorte.
Maar nu zijn beide eindes helder gedefinieerd. Ik kijk ze aan, recht in de ogen, naar links en naar rechts, en ik weet dat mijn positie bijzonder is: Ik heb de mogelijkheid om recht op het leven af te stevenen. Zonder excuus of omhaal. Mijn vlucht is over.
RUBY ELIZABETH 
Lieve Ruby,
Ik antwoord je meteen, omdat je me elke keer zo raakt. En vast niet mij alleen. Je schrijft ook zo geweldig goed . En wijs. En ik hou van de Franse taal. Wat je schrijft over op de vlucht zijn voor, geldt denk ik ook zoals jij, voor de hele mensheid. Alleen ben je je daar in de meeste gevallen niet van bewust. Het leven is zo kwetsbaar, dat je er bang van wordt als je daar bij stilstaat. Er kan zoveel gebeuren, elke dag, elk uur. Daar zou je gek van worden om je dat te realiseren. En dus uit zelfbehoud, zijn we zo geprogrammeerd dat we dat kunnen wegdrukken . Door hard te werken, door te drinken… te blowen , je te verliezen in een hobby, een sport, een grote liefde..welke vorm dan ook. Maar dat schild is maar heel dun. En kwetsbaar. En op het moment dat je het het minst verwacht, valt het weg, valt er een gat, zie je het leven op zijn kwetsbaarst. Maar daar wordt het leven ook mooier en dierbaarder en kostbaarder van En dat geeft weer angst… Ergens in Rotterdam staat een dichtregel van Lucebert op een gebouw; ik zag dat vroeger elke dag vanuit de trein, maar ik snapte er geen biet van: ‘ alles van waarde is weerloos’ Nu begrijp ik dat wel. Het is volgens mij ook waar jij het nu over hebt. Sterkte lieve Ruby. Je komt er wel Pas à pas. 🙂 Dikke zoen, Tol
🐱🐱
>