Thibault zegt vaak: La vie est vraiment n’importe quoi. Het leven gaat werkelijk nergens over.
De logica is inderdaad ver te zoeken als je vriendinnetje doodvalt in een couloir, met name als zij diegene was die eindelijk wat richting in het leven bracht.
Ik heb Thibault vaak tegenover me en dan denk ik: Sorry, maar ik heb ook geen fucking idee. Alles is al gezegd. Zo’n twintig keer per dag benadrukken ze dat er tijd overheen moet gaan, maar ik weet dat voor jou de tijd stilstaat sinds Elise viel. De tijd van Christine staat ook stil. En van Geneviève ook.
Maar als ik later alleen ben, weg van het verstikkende verdriet van nabestaanden, dan weet ik één ding toch heel zeker: Het leven gaat niet nergens over.
Toen ik me voorbereidde op de examens, s ’ochtends in de badkamer van een vriend, hoorde ik de vogels fluiten door het open raam. Daar zat logica in. Rust van het n’importe quoi. Ik vond het ook in de knuffel die mijn moeder me gaf op Schiphol en in het bos achter het huis in Heemstede.
Ik kan nog even niet bij Thibault aankloppen met een stelletje stomme vogels, maar die vogels zullen zich toch op een dag door het open raam manoeuvreren en zich met eigenwijze overtuigingskracht in zijn hart nestelen.
En dan zal op zijn minst die tijd weer gaan lopen.
____
Fenêtre Ouverte
Thibault dit souvent : La vie c’est vraiment n’importe quoi. La vie n’est vraiment rien.
La logique est en effet difficile à trouver si votre petite amie meurt devant vous en tombant dans un couloir, surtout si c’est elle qui a finalement donné un sens à votre vie.
Je vois souvent Thibault devant moi et je me dis aussi : Désolé, mais ça n’a aucune putin de logique pour moi non plus. Tout a déjà été dit. On me répète environ vingt fois par jour, que le temps doit passer, mais je sais que pour toi le temps s’est arrêté depuis la chute d’Elise. Le temps de Christine s’est également figer. Et de Geneviève aussi.
Mais quand je suis seul, que je m’éloigne de la tristesse étouffante qu’ont l’entourage des défunts, je sais une chose : la vie n’est rien.
Quand je me préparais pour les examens au matin dans la salle de bain d’un ami, j’ai entendu les oiseaux chanter à travers la fenêtre ouverte. Il y avait une logique dans cela. Du repos dans le n’importe quoi. Je l’ai également retrouvée dans le câlin que ma mère m’a fait à Schiphol et dans la forêt derrière la maison à Heemstede.
Je ne peux pas encore arriver chez Thibault avec un groupe d’oiseaux débiles, mais j’espère que ces oiseaux rentreront quand même un jour par sa fenêtre pour aller remplir son cœur.
Et c’est alors là que le temps se remettra à s’écouler
Lieve Ruby, chapeau!
Jij bent voor anderen ook een soort vogeltje dat een boodschap brengt!
Liefs van Tol