Lola is de hond van de tuinman. Ze mocht aanvankelijk niet naar binnen. De kleden waren er te mooi voor, zo groot als hele huiskamers, met zachte kleuren en patronen van rozen en klavertjes vier. Maar toen overleed Céline en waren de kleden niet meer belangrijk. Belangrijk was de liefde, en Lola had direct begrepen dat al haar affectie maar naar één iemand moest: de moeder van Céline. Zodoende zag ik ze altijd samen.

Afgelopen week was op alle mogelijke manieren ongelofelijk. Niets sloeg op iets dat ik eerder had meegemaakt. En het was niet alleen mijn realiteit die plotseling van kleur was veranderd; overal om me heen waren mensen verward, triest en zoekende.

Hoe de ouders van Céline en Elise, de broers en zussen en vriendjes, zich door het dagelijkse gemis heen moeten slaan is me niet duidelijk. Mijn uitdaging is significant anders. Ik heb geen gapend gat dat zich overal in manifesteert, ik kan langzaamaan het leven weer oppakken zonder constant geconfronteerd te worden met de absentie van een van de meisjes. Schuldgevoel en trauma laten zich redelijk in een hoekje van het hoofd opbergen. Verlies niet.

De tuinman heeft Lola achtergelaten op het landgoed, waar ze een heel klein beetje van de pijn verzacht door kwispelend onder de tafel door te lopen en zich uit te strekken aan de voeten van de moeder van Céline. Het is Lola die blijft terwijl mijn leven weer vaart neemt en het is Lola die maakt dat ik er toch vertrouwen in heb dat, op een gegeven moment, door liefde en samenzijn, zelfs de moeder van Céline het verlies van haar dochter een plekje zal kunnen geven.

___________

Lola

Lola c’est le chien du jardinier. Au départ, elle n’était pas autorisée à entrer a l’interieur. Les tapis étaient trop beaux pour ça, tout aussi grands que le salons entier, avec des couleurs douces et des motifs de roses et de trèfles à quatre feuilles. Mais c’est alors que  Céline décéda et  les tapis perdirent leurs importances. L’importance c’était l’amour et Lola l’avait tout de suite compris, toute son affection ne pouvait qu’aller vers une seule personne : la mère de Céline. C’est ainsi que je les voyais toujours ensemble.

La semaine écoulée fut incroyable à tous points de vue. Il n’y a rien qui ressemble à quelque chose que j’ai déjà vécue. Ce n’était pas seulement ma réalité qui tout d’un coup avait changé de couleur; partout autour de moi les gens étaient confus, tristes et en quête.

Il m’est difficile de concevoir comment les parents de Céline et Elise, les frères et sœurs et les copains copines doivent faire face au manque quotidien. Mon défi a moi est significativement différent. Je n’ai pas un trou béant qui se manifeste tout le temps, je peux reprendre la vie tout doucement sans être constamment confrontée à l’absence d’une des filles. La culpabilité et le traumatisme peuvent se caser dans un coin de la tête. Mais pas la perte.  

Le jardinier a laissé Lola, sa chienne dans la propriété, où elle apaise un tout petit peu la douleur en agitant la queue sous la table et en s’étendant aux pieds de Christine, la mère de Céline. C’est Lola qui reste lorsque ma vie a moi reprend son cours et c’est Lola qui fait que je garde confiance que, à un moment donné, avec de l’amour et le vivre-ensemble, même la mère de Céline fera une petite place pour la perte de sa fille.