Blogs
Leave a Comment

Onze mythes (Nos Mythes, nos versions)

We vertelden het verhaal voor de eerste keer in kleine, verwarde flarden aan elkaar. Daarna vroegen ze ons om een eerste verklaring in het ziekenhuis. De politie pakte er een notitieblok bij en wij huilden ons chronologisch door het ongeluk. Vervolgens vertelden we het aan vrienden en familie, en de volgende dag nog honderd keer, als een officiële verklaring, het einde van twee dochters of een zoektocht naar een schuldige – zij het de bergen.

We merkten alle drie dat het verhaal een eigen leven ging leiden. Het nam een vorm aan in de hoofden van diegenen die luisterden, in de woorden van diegene die erover schreven, en zelfs in onze eigen herinnering leek het nog aan de gang.

Eerst vertelde ik over de steenlawine die met groot geweld over me heen raasde en Céline drie meter boven mij uit de muur sloeg. Een verhaal later herinnerde ik me dat Céline tegen me aan was gevallen, waardoor ik mijn ogen opendeed en haar de diepte in zag gaan. De ochtend na het ongeluk zei ik dat ik er zeker van was dat Céline haar bewustzijn al had verloren toen ze mij gepasseerd was. Ik zei het en dacht er toen pas over na. Waarom? Was het de manier waarop ze viel? De stilte? Of meer mijn eigen wens dat ze haar val niet had doorgemaakt?

Sindsdien was er geen weg meer terug: Céline was buiten bewustzijn geweest, door één van de stenen geraakt op het hoofd of een eerste duikeling in het couloir.

De tweede ochtend na het ongeluk realiseerde ik me opeens dat ik extreem verbonden met haar was. Ik daalde weer af in de herinnering en vond mezelf terug bovenin het couloir, op het moment waarop haar noodlot mij raakte, en daar begon de mythe. Ze was namelijk bij me gebleven. Haar lichaam viel misschien duizend meter de diepte in, maar Céline was koppig en sterk genoeg om zich in haar val aan mij vast te grijpen, waar het leven door zou gaan en ze gewoon kon blijven lachen en alpineren.

En dat was precies waarom ik er niet aan had getwijfeld dat ze buiten bewustzijn de afgrond in was gevallen, want toen ik naar haar keek, keek ze simpelweg met mij mee. Ze was met me.

Hoe de mythes van Thomas, Thibault en mij zich zullen ontwikkelen is ongetwijfeld afhankelijk van onze capaciteit om de realiteit te verwerken, die zo hard en onbegrijpelijk is dat er nog wel wat tijd overheen zal gaan voor we werkelijk zonder de meisjes verder kunnen. Toch hoop ik op een vreemde manier dat Céline nog even blijft rondhangen. Dan voel ik me minder schuldig om zelf wel door te leven, gaan we gewoon samen naar het examen en kan ik me opbeuren met haar vrolijke, berg-liefhebbende aanwezigheid totdat ik er klaar voor ben om te accepteren dat ze er simpelweg niet meer is.

________

Nos Mythes, nos versions.

Nous avons raconté l’histoire pour la première fois, en petits fragments confus. Ensuite ils nous ont pris une première déclaration à l’hôpital. La police a pris un bloc-notes pendant que nous pleurions notre malheur chronologiquement.

Nous l’avons ensuite reraconté, d’abord pour présenter une déclaration officielle sur procès-verbaux, puis pour la famille et les amis, et le surlendemain encore cent fois. Reraconter la fin des deux filles, l’histoire évoluant sur la recherche du coupable – à savoir les montagnes ou nous-même.

Nous avons remarqué tous les trois que l’histoire allait mener sa propre vie. Elle prenait une forme différente dans l’esprit de ceux qui écoutaient, différente dans les mots de ceux qui l’écrivait et même différentes dans notre propre mémoire elle semblait encore se produire.

J’ai d’abord parlé de l’avalanche de pierres qui s’est abattue sur moi avec une grande violence et a éjecté Céline du mur, à trois mètres au-dessus de moi. Une version plus tard, je me suis souvenue que Céline m’est tombée dessus, après quoi j’ai ouvert les yeux et la voyais sombrer dans le vide. Le matin après l’accident j’ai dit que j’étais certaine que Céline avait déjà perdu connaissance lorsqu’elle m’avait dépassée. Je l’ai dit, puis seulement j’y ai réfléchi. Pourquoi ? Était-ce la façon dont elle est tombée ? Le silence ? Ou plus mon propre souhait qu’elle n’ait pas subie sa propre chute ?

Depuis, il n’y avait plus aucun retour possible : Céline était inconsciente, frappée par une des pierres sur la tête ou une première dégringolade dans le couloir.

Le deuxième matin après l’accident, j’ai soudain réalisé à quel point j’étais extrêmement liée à elle. Je sombrais à nouveau dans le souvenir et me suis retrouvé au sommet du couloir, au moment où son destin m’a frappé. C’est là que le mythe a commencé, que Céline s’est incruste en moi. Son corps a peut-être sombré mille mètres dans le vide, mais Céline fut têtue et assez forte pour se cramponner à moi dans sa chute, où la vie continuerait et où elle pourrait continuer à rire et faire de l’alpinisme. Et c’est précisément pourquoi je n’ai pas douté qu’elle était tombée étant inconsciente, car lorsque je l’ai regardé, elle regardait tout simplement avec moi. Elle était avec moi.

La façon dont les mythes de Thomas, Thibault et les miens vont se développer est sans aucun doute dépendant de notre capacité à gérer la réalité, qui est si difficile et incompréhensible qu’il nous faudra un certain temps avant de pouvoir réellement continuer à vivre sans les filles. J’espère quand même étrangement que Céline s’attarde avec moi un peu plus longtemps. Ensuite, je me sens moins coupable de continuer à vivre, nous allons juste à l’examen ensemble Céline, Thibault et moi et je peux me remonter le moral avec sa présence joyeuse d’amoureuse de la montagne jusqu’à ce que je sois prête à accepter qu’elle ne soit tout simplement plus là.

This entry was posted in: Blogs

Leave a Reply

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. Log Out /  Change )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. Log Out /  Change )

Connecting to %s