Watervalklimmen zou ik leuk moeten vinden. Gisteren viel ik flauw van de pijn in mijn vingers terwijl ze opwarmden van een ijskoude lengte. De wereld draaide en kreeg bewegelijke zwarte vlekken, even later hing ik ontspannen in het relais. De jongens waarmee ik klom begeleidden me uit de waterval en gaven me even later, terwijl we naar huis reden, het harde commentaar dat ik de verantwoordelijkheid over mijn eigen lichaam moest nemen. Ik had niet zo koud moeten worden en me vooral moeten verzetten tegen de pijn. Als ik berggids wilde worden, dan…

Ik was echter niet flauwgevallen omdat ik die optie prettiger vond dan het verbijten van de pijn, maar omdat mijn lichaam even was vergeten om bloed naar mijn brein te sturen. De ervaring was overweldigend en het effect van hun opmerking zo mogelijk nog heftiger: Ik kon namelijk heus wel tegen pijn. Zelfs al was ik een meisje in een waterval (zie hier dan toch, het meisjescomplex). Ik heb toevallig een slechte circulatie in mijn handen en voeten (wouw, en dat heeft nog met vrouw-zijn temaken ook, heb het toch even opgezocht) en verbijt alles wat er te verbijten valt, kortom, ik wens die jongens al mijn misselijkmakende pijnlijke hot aches toe, plus een hoop menstruatiepijn en bevallingen en dergelijke.

Vandaag stond ik op zonder gevoel in de toppen van mijn grote tenen. De eerste tien minuten van mijn dag spendeerde ik zodoende aan een koffie en het overdenken van mijn toekomst. Ik trok een drietal conclusies: Allereerst, in een wereld waar ijs lekker warm is en je een helm draagt vanwege vallende kokosnoten, zou ik watervalklimmen fan-tas-tisch vinden, maar in deze onvruchtbare stervenskoude mensonvriendelijke variant vind ik het niet leuk. En dat mag best. Ten tweede, dat ik een keertje flauwval in een waterval betekend niet dat ik geen berggids kan worden. En tot slotte, het meisjescomplex moet de deur uit. Vanaf nu is er alleen nog maar sprake van verblindende womanpower. Pas op, daar klimt een woman.

Ik heb de nagels van mijn dooie tenen roodgelakt en de hele dag gespendeerd in kleine boetiekjes, dichtbij de verwarming van de boekhandel en onder de schapenwol van een reeks fluffige winterjassen. Het was een dag vol comfort. In de outdoor winkel vond ik warme sokken op batterij van 150 euro en een prachtig mooie blauwe donsjas van zo’n duizend geplukte ganzenbuikjes, misschien, als ik een rijke vent aan de haak sla, keer ik nog eens terug naar de watervallen in een cocon van dure warmte en vind ik het nog leuk ook.